Wie tegenwoordig nog denkt dat Antarctica een onbedorven wildernis is, komt bedrogen uit. Biologen op onderzoeksmissie vonden er, tussen de broedende pinguïns, tonnen met plastic. Ook in het water rondom de pinguïnkolonies werden veel plastic deeltjes gevonden. Kunnen we de meest afgelegen gebieden van onze wereld nog behoeden voor de wurggreep van het plastic?

plastic
Plastic bereikt pinguïns op Antarctica | Foto: Pixabay

Bioloog Alex Borowicz onderzoekt pinguïns in de meest afgelegen regio’s van Antarctica. Hij documenteert er kolonies langs de kust van eilanden die soms nog nooit eerder door mensen werden bezocht.

Zijn bevindingen? Dat mensen geen bezoek aan de eilanden hoeven te brengen om er toch een afdruk achter te laten. Op stranden vol met net uit het ei gekropen pinguïnkuikens, trof Borowicz allerhande soorten plastic afval aan, van plastic melkflessen tot touw en boeien gebruikt in de visserij.

Vervuiling komt vooral van tijdelijke bezoekers

De bioloog en zijn collega’s verzamelden op een zes weken durende onderzoeksmissie aan boord van een schip van Greenpeace zo’n 3.000 kilogram aan afval van Antarctische stranden. Vanaf een tweede boot hebben biologen de waterkwaliteit in de omgeving getest en vonden significante hoeveelheden kleine plastic deeltjes, vermoedelijk afkomstig van grotere objecten die na verloop van tijd uit elkaar beginnen te vallen. Deze microplastics zijn de blijvende erfenis van de liefdesrelatie die mensen met het multifunctionele plastic zijn aangegaan, want plastic vergaat uiterst langzaam. Goedkoop en alomtegenwoordig, blijft het materiaal honderden jaren aanwezig in ons milieu.

Volgens oceanografen wordt Antarctica omgeven door een waterstroming die het continent zou moeten beschermen tegen het meeste afval afkomstig uit de Stille Oceaan. Het feit dat er toch afval kan worden gevonden toont aan dat er zich gaten bevinden in deze natuurlijke barrière, of dat vissersschepen en cruiseschepen die de regio aandoen verantwoordelijk zijn voor de vervuiling. Dat dit laatste in ieder geval een rol speelt, bewijst Borowicz simpelweg door een gevonden gele laars te laten zien, met een opdruk die aangeeft dat de laars werd gemaakt in Polen. De onderzoekers proberen te achterhalen waar het afval dat ze tijdens hun missie aantreffen vandaan komt, zodat ze de vervuilers er verantwoordelijk voor kunnen houden. Vissersschepen lijken in eerste instantie het meeste afval achter te laten.

Plastic; sluipmoordenaar en niet te overzien probleem

Omdat er nu nog niet zo veel afval gevonden wordt, heeft de missie van de onderzoekers kans. Borowicz is echter het meest bang voor al het afval dat ze niet hebben gevonden:

“We hebben geen groot stuk van Antarctica bezocht. Toch hebben we in zes weken al duizenden tonnen afval verzameld. Wie zal zeggen hoeveel afval zich bevindt op de stranden die wij niet hebben verkend?”

Omdat minder dan 14% van het plastic wereldwijd wordt gerecycled, staan we voor een levensgroot probleem. Want het overige materiaal eindigt op de afvalhoop, of uiteindelijk…in de oceaan. Wetenschappers schatten zelfs in dat, als plastic met hetzelfde tempo als nu in de oceaan blijft belanden, er in 2050 meer plastic dan vis in de oceaan zal voorkomen.

A Plastic Ocean
Foto: Ingrid Taylar Flickr via Compfight cc

Voorlopig lijken de pinguïns op Antarctica zich nog niet te storen aan het afval dat verspreid ligt door hun broedgebied. Maar op de lange termijn zal het plastic uit de oceaan ook hier een serieuze bedreiging vormen voor het milieu. Wanneer plastic uit elkaar valt komen er chemicaliën vrij die gezondheidsproblemen kunnen veroorzaken en de ontwikkeling van gezond zeeleven in de weg staan. Ook absorberen plastic deeltjes andere giftige en kankerverwekkende middelen uit het zeewater. Wanneer zeedieren zoals de pinguïns een stukje plastic per ongeluk aanzien voor iets eetbaars, komen er -los van de directe gevaren van het opeten van een plastic object- een hoop giftige stoffen in hun lichaam terecht die langzaam hun conditie beïnvloeden.

Bronnen:

©AnimalsToday.nl Merel Roks