Opvang voor geredde dieren in Indonesië 

Wanicare Foundation is een kleine non-profitorganisatie die werkzaam is vanuit het Cikananga Wildlife Center in de heuvels van West-Java (Indonesië). Er wordt door vrijwilligers keihard gewerkt om de opgevangen dieren, zoals baby orang-oetans, een kans te geven. Hanna Kuiken is zo’n medewerkster. Het afgelopen half jaar heeft ze gewerkt als vrijwilligerscoördinator en ze is zo getroffen door de passie van de mensen die er werken, dat ze twee weken geleden teruggevlogen is om er hopelijk weer lange tijd door te brengen. Zoals veel kleine organisaties, is Wanicare volledig afhankelijk van donaties van andere gepassioneerde mensen. De complete opbrengst komt ten goede aan de dieren.

“Ik was al vrijwilliger bij een andere organisatie, Orangutan Rescue, toen ik via via in contact kwam met Willemijn (oprichtster van Wanicare) op Facebook. Vorig jaar zag ik op haar pagina een oproep staan voor een vrijwilligerscoördinator die minimaal een half jaar die kant op wilde komen. Toevallig was dat nét in de periode dat ik besloten had om een jaar onbetaald verlof op te nemen. Op mijn 50e heb ik de studie Eco & Wildlife afgerond en daar wilde ik dolgraag iets mee doen. Ik heb Willemien meteen geschreven, werd aangenomen en in januari ben ik naar Indonesië gevlogen.”

Hanna is in juni weer thuisgekomen, maar heeft meteen een vlucht terug geboekt.

“Ik ben zo geraakt door wat mensen daar doen. Het is 7 dagen per week keihard buffelen met een klein team, maar iedereen doet het met zoveel liefde en passie. We hebben lokale mensen in ons team die door gegeven trainingen en workshops nu kundige dierverzorgers zijn: ze kennen de dieren door en door. Het is vooral fysiek zwaar werk. Het park is zo’n 14 hectare groot en bij het houden van dieren ben je het grootste gedeelte van de dag bezig met schoonmaken.”

Zo zien onze werkdagen eruit in Cikananga:

7:00
“De dag begint! We gaan naar het ‘foodhouse’ om daar al het voedsel voor de dieren klaar te maken. We hebben zo’n 320 dieren en die hebben allemaal een eigen dieet, dus hier zijn we een groot deel van de ochtend wel zoet mee.”

9:30
“Als we het voedsel allemaal klaargemaakt hebben, gaan we beginnen met de rondes langs de dieren. Er zijn 5 vaste ‘keepers’ die elk een dierenafdeling onder zich hebben. De een houdt zich bijvoorbeeld bezig met apen, terwijl de ander zorgt voor de katachtigen. Met elke keeper loopt een vrijwilliger mee. Prioriteit is dat elk dier iedere dag een schone ruimte, voedsel en vers water krijgt. Het voedsel geven we in delen of verstoppen we ergens, zodat ze er wel iets voor moeten doen.”

11:30
“Pauze. Even zelf wat eten en drinken.”

13:00
“De rest van de dag plannen we in voor het onderhoud aan de verblijven. Ook zijn we ’s middags bezig met de dieren zelf. We stimuleren ze om bezig te blijven door dus eten of lekkers te verstoppen en intelligentie ‘spelletjes’.

Voldoening

“Het geeft mij zoveel voldoening als ik zie dat ze een lekker schoon verblijf hebben en dat ze tevreden zijn. We hebben een ‘hands off’ beleid. De dieren moeten natuurlijk niet te veel aan mensen wennen, omdat het voor de meeste dieren de bedoeling is dat ze na enige tijd weer uitgezet worden in de vrije natuur. Ze zitten nu in kooien, maar we doen voor ze wat we kunnen. Je moet niet vergeten dat deze dieren uit de meest erbarmelijke omstandigheden komen. Ze zijn illegaal als huisdier gehouden en zo zijn bij bijvoorbeeld de meeste plompe lori’s de tanden getrokken. Hele trieste situaties. Helaas kun je dieren niet ‘zomaar’ vrijlaten. We hebben laatst roofvogels de vrije natuur in gelaten, maar daar gaat zo ontzettend veel aan vooraf. We moeten natuurlijk wel zeker weten dat ze het inderdaad gaan redden in het wild. Op dit moment zijn er vrij veel schildpadden en mensen verwonderen zich er vaak over dat we die niet vrijlaten. Maar die schildpadden komen niet van Java, die komen uit hele andere landen en dan redden ze het hier niet zomaar. Hetzelfde geldt voor twee volwassen orang-oetans. Die zijn als baby opgegroeid bij mensen als ‘huisdier’, maar ja dan worden ze te groot hè…”

Wanted: sponsors
“We krijgen gelukkig al veel steun van vaste sponsors, maar ons potje is ook een keer leeg. Er zijn zoveel verschillende diersoorten en die eten kilo’s per dag, dus er moet ook wat binnenkomen. Daarnaast hebben we regelmatig reddingsacties, zoals laatst met twee baby orang-oetans, dat kost ook veel geld om ze de beste zorg te geven. Onze hoofdprioriteit is dat de dieren niets tekort komen en daarom is elke euro welkom.”

Willemijn Eggen kwam in 2008 aan bij het Cikananga voor een stage als paraveterinair assistente. Daar werd ze geconfronteerd met een opvangcentrum dat het erg zwaar had. Om dit centrum te steunen richtte ze de Wanicare Foundation op. Met non-stop 7 dagen per week werken, werd haar stichting al snel goed georganiseerd en professioneel. Samen met haar team heeft ze al een groot verschil gemaakt voor de toekomst van vele dieren.

Bron: Wanicare Foundation en interview met Hanna Kuiken ©PiepVandaag.nl Sophie Janssen