Karen’s blog: Mexico – deel 1 

Afgelopen week was ik in Mexico voor een conferentie over dierenrechten, georganiseerd door FaunAccion. Als ik in het buitenland ben vind ik het altijd heel fijn om ook een dierenopvang te bezoeken en het liefst met mensen uit het land zelf.

Deze keer kwam ik bij het congres een alleraardigste dierenarts tegen die mij voorstelde om een bezoek te brengen aan de dierenopvang van de dierenpolitie van Mexico City. Dat leek mij wel wat. Ik wist eerlijk gezegd niet eens dat Mexico City een dierenpolitie had. En ik zag in de wijken waar ik was eigenlijk nauwelijks zwerfhonden en wel heel veel honden met een eigenaar rondlopen. Dat leek een goed voorteken. Dus…

De opvang van de dierenpolitie blijkt uiteindelijk niet eens zo heel ver rijden van de congreslocatie. Mexico-Stad is niet alleen enorm groot, er rijden ook ongelofelijk veel auto’s, dus je moet altijd rekening houden met flink wat extra reistijd.

Het is zondag en dat blijkt de dag dat er altijd vrijwilligers naar de opvang komen om met de honden te spelen en te wandelen. Er zijn grote partytenten opgezet en er hangen spandoeken om te laten zien wat er aan de hand is bij de opvang. Een paar mensen zie ik met de honden spelen, maar veel zijn het er niet. Veel honden zitten vastgebonden aan een boom op het terrein te wachten tot het hun beurt is uitgelaten te worden.

Zo’n 80 procent van de dieren die hier naartoe worden gebracht zijn gewond. Ze zijn op straat gevonden, of in beslag genomen door de dierenpolitie, of de dupe van hondengevechten, want dat schijnt hier heel normaal te zijn. Of ze werden slachtoffer van hekserij. Van dat laatste had ik nog nooit gehoord, maar te raden gaan bij een heks blijkt heel normaal in Mexico. En bij sommige vormen van hekserij worden dieren geofferd en dus soms ook honden.

Op dit moment worden er 130 honden en 25 katten opgevangen. Meestal blijven de dieren ongeveer een week in deze opvang en daarna worden ze overgebracht naar een andere opvang van waaruit ze geadopteerd kunnen worden. Volgens de dierenarts wordt voor de meeste dieren wel een huis gevonden.

De agenten van de dierenpolitie zijn niet echt behulpzaam. Ik mag geen foto van ze maken en ze willen ook niet echt iets vertellen over hun werk zo lijkt het. De dierenarts van de opvang daarentegen wil wel zijn verhaal doen. Een ongelofelijk bijzondere man zo blijkt later, die zelfs van zijn eigen salaris medicijnen koopt voor de dieren. Hij werkt al vijf jaar als dierenarts bij de dierenpolitie en als ik er nu zo achteraf over nadenken is het echt een wonder dat hij het daar zo lang weet uit te houden. De faciliteiten zijn helaas minimaal en speciale operaties kunnen hier niet worden uitgevoerd. Dat is wel vaak nodig, zeker voor de honden die slachtoffer zijn geworden in het verkeer en vaak gecompliceerde botbreuken hebben.

Een lichtpuntje was de samenwerking die was opgezet door de kliniek en de orthopedische afdeling van de faculteit diergeneeskunde. Maar de kamer waar de operaties zouden gaan plaatsvinden staat inmiddels vol met opgestapelde dozen. De nieuwe directie van de faculteit wilde geen samenwerking aangaan en dus is het hele project afgeblazen.

Even terug naar de dierenpolitie. Voor heel Mexico zijn er zo’n 15 agenten. Zo ongeveer drie van deze agenten doen dit werk omdat ze het zelf echt willen, maar voor de rest is het een soort straf. Over het algemeen zijn de agenten ongemotiveerd en corrupt. Zo wordt hondenvoer dat gedoneerd is voor de dieren in de opvang gerust doorverkocht door de agenten. Onvoorstelbaar vind ik dat. Overigens wordt deze opvang niet door de overheid gefinancierd maar door dierenbeschermingsorganisaties. Pedigree en Whiskas sponsoren door voer te leveren.

Naast deze opvang van de dierenpolitie heeft Mexico City zo’n 15 zogenaamde killingshelters (dodingsstations). Dieren die hier terecht komen worden binnen 48 uur geëlektrocuteerd. En volgens dierenarts Edgar Islas wordt 65 procent van de dieren die daar terechtkomen er door hun eigen baasje naartoe gebracht. Stinkt, verliest te veel haren, blaft, moet te vaak uit, gewoon niet meer leuk, zijn wat redenen die hij zo achter elkaar noemt. Het raakt hem als hij dat zegt dat hoor ik aan zijn stem.

Als ik denk aan al die winkels waar je accessoires voor honden kunt kopen. En dan aan hoe makkelijk het is om weer van je hond af te komen. Hoe werkt dat voor mensen? Je brengt je hond naar zo’n dodingsstation en weet dat hij over 48 uur een vreselijke dood sterft. Hoe kunnen mensen zoiets over hun hart verkrijgen? Ik begrijp er echt helemaal niks van.

Wanneer ik wegga ontmoet ik een groepje vrijwilligers van een dierenbeschermingsorganisatie. Zij willen weten hoe ze deze opvang kunnen helpen. Medicijnen en voedsel inzamelen en langsbrengen blijkt dus niet echt een goede optie. Direct aan de dierenarts geven mag niet; het moet naar het centrale punt van de dierenpolitie, waarna het vaak niet terechtkomt bij de dieren hier. Maar deze mensen geven niet op, dat zie je zo. Ik heb intense bewondering voor dierenbeschermers die zo tegen de stroom in vechten. En de dierenarts krijgt wat mij betreft een lintje.

Met zeer gemengde gevoelens verlaat ik de opvang. Fijn dat deze dieren goed terecht gaan komen. Maar wat mij allemaal verteld is moet ik echt even laten bezinken.

Wordt vervolgd…

©PiepVandaag.nl