Ineke van Herwijnen: Stadse fratsen 

Het is vakantietijd! Een mooie tijd om je te verwonderen over andere culturen en gewoontes. In eigen land, in een buurland of wat verder weg. Ik heb dit jaar de kans om een wereldstad te bezoeken op het (Noord-)Amerikaanse continent.

Uiteraard zijn het onderwerp van mijn verwondering vooral de hond en zijn baas. Hoe zien de honden er uit, hoe gedragen ze zich en hoe wordt er met ze omgegaan? Oordelen kan natuurlijk niet op basis van wat je in een paar dagen ziet, maar een aantal dingen vallen op.

Aan de ene kant zie ik hondenbezitters hier reageren net als ik dat vaak in Nederland zie – zonder de behoeften van de hond te begrijpen. Zo verzucht een dame die haar Teckel uitlaat op een dag dat het boven de dertig graden Celsius is: ‘Moet je nu echt hier op de stoep gaan slapen?’, terwijl de hond verkoeling zoekt door zijn buik op koele stenen te leggen. Het baasje heeft echter geen flauw benul waarom de hond dit gedrag toont.

Een verschil lijkt te zijn dat in deze stad veel meer mensen voor hun hond een dogwalker of zelfs eigen dagoppas hebben geregeld. Niet alleen de kids hebben een ‘nanny’ die de dagelijkse zorg draagt. Veel honden hebben ook hun eigen ‘honden-nanny’. Gezelliger dan de hele dag alleen zijn natuurlijk! Ik vraag me wel af wie de hond als zijn baasje ziet. Hoewel de meeste honden de indruk geven dat hen dat ‘worst’ zal wezen, als ze maar lekker op stap mogen.

Shoppen voor de hond is in deze stad een ‘must’. Helaas zijn er weinig leuke hondenspeeltjes bij. Chique bakken, manden en riemen schijnen belangrijker gevonden te worden. Het laatste nieuwtje is de ‘honden-wegwerphand(of eigenlijk ‘poot’)schoenen’ voor hondenpootjes. Zodat deze niet vies worden tijdens de wandeling. Wat zullen de kopers van deze dingen schrikken als ze mijn hond na een boswandeling zien. Ik weet zeker dat mijn hond deze pootschoentjes in no time gevuld zou hebben met heerlijke zwarte modder. (Hier gaan de honden daarvoor vast naar een ‘spa’). Arme stadse honden die nooit door de modder mogen lopen, laat staan rollen.

Als er al ergens modder te vinden zou zijn, want in een grote stad is ‘groen’ schaars bedeeld. Terwijl het ‘stadsgroen’ dat er is, bevochten wordt door allerlei recreanten. Daarbij komen honden weinig uit de bus als winnaar. ‘Honden niet toegestaan’- en ‘Honden aan de lijn’- bordjes genoeg, maar bar weinig vrije renruimte. Nee, deze opgedofte stadse honden ogen lang niet altijd ‘happy’.

Ik geloof direct dat de baasjes in de drukke hectiek van de stad hun hond hard nodig hebben om gezond en ‘sane’ te blijven. Voor de hond is het echter lang niet altijd een walhalla. Ik hoop maar dat we in Nederland niet naar een vergelijkbare situatie toegaan waarin honden nog minder ruimte krijgen en nog minder begrepen worden door hun baasjes en omgeving.

Dat is ook vakantie: thuiskomen en weer extra waarderen wat je hebt. Meestal valt me op hoe er steeds minder ruimte is voor honden in Nederland. Na deze week voel ik me een koning te rijk met het (losloop)bos en de modder nabij mijn huis. Hoewel de zorg blijft. Een actie van de Hondenbescherming deze zomer, waarbij we veel foto’s van slechte hondenuitlaat/losloopgebieden ontvangen, toont spijtig genoeg aan dat deze zorg niet voor niets is.

©PiepVandaag.nl Ineke van Herwijnen, directeur Hondenbescherming