Bert van Straten: Melkkoeien en vechthonden 

Melkkoeien en Vechthonden. Ze hebben toch niks met elkaar gemeen zou je zeggen? Toch is er een overeenkomst: ze hebben namelijk beiden een naam gekregen die helemaal niet strookt met de realiteit.

De Koe
Eerst maar even de melkkoe. We weten het waarschijnlijk allemaal wel, maar de meesten van ons staan er in de dagelijkse praktijk niet zo bij stil. Want de benaming ‘melkkoe’ wekt de indruk dat het een diersoort is, die als natuurlijke afwijking het chronisch geven van melk heeft. Maar dat klopt natuurlijk helemaal niet, dat een koe zomaar melk geeft zonder dat daar verder iets voor nodig is. Toch is dat idee heel vanzelfsprekend geworden. We weten allemaal wel dat een zoogdier eerst zwanger moet worden voordat de melkproductie op gang komt. Net zoals onze moeders ook pas beginnen met het aanmaken van melk in de loop van de zwangerschap. Dat is bij een koe niet anders, het dier zal eerst drachtig moeten worden alvorens de productie van melk wordt gestart. Zorg je ervoor dat een melkkoe niet drachtig wordt, dan geeft ze dus ook nooit melk. Dat is de reden dat de benaming ‘melkkoe’ helemaal niet klopt. En voor mij een reden om geen melk te drinken, geef dat maar gewoon lekker aan het kalfje!

De Vechthond
Dan nu ‘de vechthond’. Dit is een wat lastigere, omdat het in de hondenwereld wel heel erg is ingebakken om naar de werkdriften van een ras te verwijzen. Helaas hebben de media deze hardnekkige gewoonte overgenomen. ‘De vechthond’ behoort hiermee blijkbaar tot een ras dat altijd wil vechten, zoals een melkkoe altijd melk zou geven. Maar net zo min als dat een gewone koe zomaar melk begint te geven, zal een vechthond zomaar gaan vechten. ‘De vechthond’ bestaat helemaal niet!

De Mens
Het is, zoals bij de koe, de mens die de hond deze eigenschap heeft toegedicht. Het idee dat de vechthond van nature agressief zou zijn en daarom als vechthond geschikt is, is onjuist. Het is zeker een soort die bij tegenslag zal doorzetten, gelijk de vele jachthonden uit de groep van de Terriërs. Maar doorzettingsvermogen is zeker niet hetzelfde als agressie! In werkelijkheid is het precies andersom: juist omdat de vechthond niet agressief is, wordt hij als vechthond gebruikt!

Oké, ik snap dat ik die laatste zin moet uitleggen. Ze zijn niet agressief maar ze vechten wel in de ‘pit’? Dat komt omdat ‘de vechthond’, zoals door de liefhebber van bijvoorbeeld de Amerikaanse Stafford zeker zal worden beaamd, juist zo lief is! Want wat gebeurt er nu werkelijk in de ‘pit’? Regelmatig zal er worden ingegrepen tijdens het gevecht, want dit geeft de kans om de weddenschappen bij te stellen en de inleg te verhogen. En precies dat is de reden dat er pitbulls worden gebruikt: ze zien er stoer uit, ze zijn net zoals alle dieren agressief te krijgen, maar ze zullen nooit om zich heen happen wanneer er tijdens een gevecht wordt ingegrepen.

Agressie versus Vriendelijkheid
Even los van ‘de vechthond’, ieder dier en ieder mens heeft het in zich om in bepaalde omstandigheden agressief te worden. Zet twee, van jongs af aan niet of bewust op de verkeerde manier gesocialiseerde Mechelse Herders in de pit, jut ze een beetje op en je hebt een heftig hondengevecht. Maar in de wereld van de hondengevechten zie je ze nooit met Mechelse Herders werken! Dat komt omdat ingrijpen tussen twee Mechelaars (of honden van een ander ras) een persoon van een heel ander kaliber vereist. De Mechelse herdershond kan namelijk met flitsende snelheid om zich heen happen! Maar de zogenaamde vechthond zal dit vanwege zijn vriendelijke inborst niet doen. De ‘vechthond’ is dus de dupe van zijn eigen vriendelijkheid en niet van zijn agressie!

Twee vechthonden uit elkaar halen is dus veel makkelijker en veiliger dan bij andere rassen. Je hebt alleen een breakstick nodig om de kaken open te doen. Die breakstick heb je niet nodig vanwege de zogenaamde speciale kaken van een ‘vechthond’, maar simpelweg omdat kaakkracht in het algemeen zo groot is. Als je als mens je kaken op elkaar zet, dan krijgt ook niemand die met de blote hand open. Dus bij een hond, ongeacht welk ras, is dat ook onmogelijk. Dat is niks bijzonders.
Een breakstick gebruiken bij rassen die om zich heen happen en je hebt een zekerheid om te worden gebeten!

Verder vertellen de cijfers en statistieken ook nog eens dat het allemaal wel meevalt met de incidenten en schade die door dit type honden veroorzaakt zou worden. Zo valt in de conclusie van een van de onderzoeken die hiernaar zijn gedaan het volgende te lezen:

“Er zijn geen aanwijzingen dat de verwondingen die worden toegebracht door pitbull terriërs ernstiger zijn dan letsels die worden veroorzaakt door andere rassen.” (Bron)

De cijfers van deze verschillende onderzoeken uit zowel het binnen- en buitenland zijn redelijk gelijk.

Angst voor bijten
In de hele discussie speelt er m.i. nog iets anders mee. Het is iets wat bijna niemand zich realiseert en waarover ik geen onderzoeken heb kunnen vinden: namelijk dat de angst om te worden gebeten diep is verankerd in ons DNA. Al die tijd op deze aardbol hebben we tijdens de jacht de schoppen en het krabben moeten incasseren van vluchtdieren. Maar het gevaar van roofdieren in die tijd was gebaseerd op het dodelijke bijten van deze diersoort. Deze oerangst verklaart misschien waarom er in de media meer aandacht is gekomen voor de ‘vechthond’ en dat er zelfs een website is opgericht om deze verboden te krijgen. Want het kunnen niet de harde cijfers zijn, op basis waarvan we in alle redelijkheid kunnen concluderen dat de ‘vechthond’ het veld zou moeten ruimen. Als we de cijfers van vluchtdier en roofdier naast elkaar leggen, dan blijkt dat jaarlijks bijna 10.000 mensen/kinderen verwondingen oplopen door een paard. Hiertegenover staan 7000 mensen/kinderen die vanwege verwondingen door een hondenbeet naar de spoedeisende hulp van een ziekenhuis moeten. Voor ‘slechts’ 230 mensen met een hondenbeet is opname noodzakelijk, tegenover 750 met letsel veroorzaakt door een paard (vaak hersenletsel). Kinderen zijn in beide statistieken oververtegenwoordigd.

Herken je vijand
Naast de angst om aangevallen worden hebben we als mens ook enorm de behoefte om onze vijand of gevaar te kunnen herkennen. Om die reden generaliseren we heel snel (zie ook mijn eerdere column over de Stafford). Als je door de stad loopt en je krijgt van 20 verschillende mannen met een geel petje een cadeaubon voor de eerstvolgende winkel, dan zijn mannen met gele petjes aardig. Maar als nummer 21 met een geel petje ipv een cadeaubon uitdeelt, ineens vol uithaalt met een vuistslag…. Wat verwacht je dan van nummer 22!? Precies die vuistslag. Het vriendelijke van de andere twintig weegt niet op tegenover het negatieve van de eenling en de positieve ervaring met mannen met gele petjes lijkt ineens verdwenen. Een enorm belangrijk natuurlijk systeem overigens, want het is echt niet handig als je als jong zebraatje weet te ontsnappen aan een leeuw, dat je dan denkt, ach die andere leeuwen zijn vast wel aardig… In de mensenwereld worstelen we bijvoorbeeld na aanslagen altijd weer met wat onze instincten ons vertellen, herken je vijand, en wat de realiteit ons vertelt… Die andere twintig…

Bijtincidenten voorkomen
Hoe graag we ook alles onder controle willen krijgen, ongelukken gebeuren nu eenmaal. Meisjes vallen van hun paard en mannen breken hun benen tijdens een botje voetbal. Maar we kunnen wel proberen om, binnen redelijkheid en vrijheid, ongevallen te voorkomen. Voor bijtincidenten geldt los van voorlichting, het aanpakken van het fokken. Een fokker, alle fokkers!, hebben een enorme verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat de pup de juiste genenpoel bij zicht draagt en de juiste inprenting/socialisatie basis meekrijgt. Ik zou wel eens een onderzoek willen zien waarbij na incidenten er word geregistreerd hoe en waar de hond gefokt is. Ik denk zomaar dat die cijfers er meer op wijzen dat we bepaalde manieren van fokken (broodfokkerij o.a.) moeten verbieden i.p.v. dat we rassen willen verbieden.

De termen ‘vechthond’ en ‘melkkoe’ zijn door mensen toegedicht aan de diersoort, maar in werkelijk bestaan beide dus helemaal niet!

©PiepVandaag.nl Bert van Straten, Pack Leader