Fotoreportage: Vossenfamilie 

De Amerikaanse fotografe Melissa Groo werd getipt door vrienden over een familie vossen in hun achtertuin. Ze volgde de dieren een seizoen lang en zag de jongen opgroeien.

Hoe vaak kun je wilde vossen van dichtbij bekijken? Dit komt zelden voor. Fotografe Melissa Groo aarzelde dan ook geen moment toen ze hoorde dat een vossenfamilie in de tuin van vrienden was getrokken, in de Amerikaanse staat New York. Vanuit een uitkijkpost volgde ze het wel en wee van het gezin en zag de kleine vosjes opgroeien.

“Deze foto nam ik de eerste of tweede dag. Als de vossen me zagen hielden ze me goed in de gaten, maar zodra ik uit het zicht was, letten ze niet meer op me. Alleen als ze het geluid van de camera hoorden keken ze soms mijn kant op.”

“Langzamerhand werden de jonge vosjes steeds avontuurlijker en liepen verder weg van hun hol; soms alleen, soms achter pap en mam aan. Ze oefenden hun jachttechnieken, ze beslopen en besprongen elkaar en sleepten dode prooien mee. Hoe groter ze werden, hoe wilder hun spel werd, alsof er steeds meer sprake was van competitie.”

“Het viel me op hoeveel vossenjongen op puppy’s lijken, zoals ze spelen, hoe nieuwsgierig ze zijn, hun onstuimigheid. Ik werd verliefd op ze. Ik zag hoe een vosje wel tien minuten speelde met een blaadje, het in de lucht gooide en weer ving. Het is natuurlijk geen verrassing dat ze op honden lijken, ze behoren tot dezelfde familie, Canidae. Volgens mij is een van de redenen dat we vossen zo fascinerend vinden, omdat ze een soort connectie zijn tussen onze gedomesticeerde honden en pure wildheid.”

“Wat ik het meest bijzonder vond, was dat de vader bijna altijd bij de jongen was. De moeder was meestal afwezig. Ik weet dat ze geregeld op jacht was, want ik fotografeerde haar eens toen ze terugkwam met haar prooi. Maar blijkbaar is er een scheiding tussen de werkzaamheden van vader en moeder na vijf weken, als de jongen het hol verlaten. Vadervos verzorgde de jongen steeds teder, dit raakte me.”

“Het was erg grappig als vader of moeder terugkwam, na even te zijn weggeweest. De jongen werden extatisch. Soms nam een jong een onderdanige houding aan, door te kruipen, de oren plat te leggen en de tanden te ontbloten. Soms zette vader of moeder ze op hun plaats, als ze te enthousiast werden en dit het volwassen dier irriteerde.  Het mooist vond ik als de vader en een of twee jongen tegen elkaar aan kropen, en er volledig tevreden uitzagen.”

“Alleen door een dier vele uren te observeren, zijn bewegingen en interactie, kun je beginnen te begrijpen hoe zijn leven eruit ziet, ook al is het maar een fractie. Ik wil met mijn foto’s de verhalen van dieren vertellen en laten zien hoeveel we gemeen hebben met de dieren waarmee we samenleven.”

“Er is geen sprake van ‘wij’ en ‘zij’. Er is alleen ‘wij’ en alles wat we doen is met elkaar verbonden. Schrijver Henry Beston zei dit zo welsprekend”:

“We hebben een ander, wijzer en misschien mythischer concept van dieren nodig. Ver weg van de natuur leeft de beschaafde mens volgens gecompliceerde kunstgrepen en aanschouwt het wezen door de gekleurde bril van zijn kennis en ziet daardoor een veertje uitvergroot en het gehele beeld vervormd. We betuttelen hen vanwege hun incompleetheid, vanwege hun tragische lot een lagere levensvorm te hebben verkregen dan wijzelf. En daarin vergissen we ons. Want het dier zal niet de maat worden genomen door de mens. In een oudere en meer complete wereld dan de onze, bewegen zij zich volledig en compleet, begiftigd met veelomvattende zintuigen die wij kwijt zijn geraakt of nooit hebben verkregen, en luisteren naar stemmen die wij nooit zullen horen. Ze zijn geen broeders, en geen ondergeschikten; ze zijn andere naties, samen met ons gevangen in het web van leven en tijd, medegevangenen van de pracht en problemen van de aarde.”

“Ik vind het erg belangrijk om mensen te informeren over wilde dieren. Deze dieren worstelen zo hard om te overleven in steeds moeilijker omstandigheden. Wij hebben beslag gelegd op hun leefomgeving, niet andersom, en we moeten ons best doen ze zo goed mogelijk tegemoet te komen.”

“Voer wilde vossen nooit om ze naar je toe te lokken. Een vos die gevoerd wordt, is een dode vos. Ze zullen vertrouwen krijgen in mensen, ze opzoeken en bedelen, en er zijn genoeg mensen die van de gelegenheid gebruik zullen maken om ze neer te schieten, omdat ze ze als plaag beschouwen of gevaarlijk vinden. Woont er een vossenfamilie in je tuin, vraag mensen in de omgeving dan om voorzichtiger te rijden, zeker tot de jongen vertrokken zijn.”

“Helaas waren aan het eind van mijn fotoreportage nog maar drie jonge vosjes over: een werd doodgereden door een auto, mogelijk is de rest hetzelfde overkomen, hoewel er ook genoeg andere gevaren zijn. Gemiddeld wordt een wilde rode vos zo’n 1,5 tot 2 jaar oud.”

Bron ©PiepVandaag.nl Angelique Lagarde