Bert van Straten

25 juli 2012 krijg ik een bericht van Monika. Monika is Ambulant Inspecteur bij de Dierenbescherming. Haar vraag is of wij haar kunnen assisteren bij mensen die om hulp hebben gevraagd.

Het zou gaan om een gezin in een rijtjeshuis, met maar liefst zestien honden in de woning. Meer gegevens over de situatie ontbreken vooralsnog, maar het is in zoverre duidelijk dat er actie nodig is.

Opvallend detail is dat er een forse schuld bij een lokale dierenarts blijkt te zijn. Dit lijkt een extra probleem, maar al snel realiseren wij ons dat de mensen blijkbaar wel hun uiterste best doen om zorg te bieden.

Al zetten we graag het Pack Leader Animal Rescue Team in, we proberen ook een beroep te doen op verschillende instanties, die er voor dit soort situaties zijn. Helaas kan het alles goed vastleggen in regels en protocollen bij instanties en overheden naast een positief effect ook als gevolg hebben dat er niet meer daadkrachtig kan worden opgetreden. Als de situatie niet standaard voldoet aan het protocol of de regelgeving stoppen de raderen met draaien en niemand lijkt meer iets te kunnen doen. Zo ook hier – geen instantie kan of wil helpen…

Een week later hebben we inmiddels meer informatie: Het gaat om een gezin. Moeder, 84 jaar oud, wordt verzorgd door haar twee inwonende kinderen – broer en zus. De broer maakt lange dagen op zijn werk om in het inkomen te voorzien. De zus heeft reuma en een maagaandoening, waardoor ze nog maar 37 kg weegt.

We zijn er in het team snel uit dat we in moeten gaan grijpen – met name het lage gewicht in combinatie met de maagproblemen bij de zus baart ons nogal zorgen – en we zijn bang voor een ernstige aandoening (later wordt dit vermoeden helaas bevestigd).

We plannen een datum voor de actie. Woensdag 8 augustus. Monika onderhoudt ondertussen het contact met de mensen en op het Training & Transformation Center wordt alles in gereedheid gebracht voor de opvang van een groep honden.

Woensdag is aangebroken. Vroeg in de ochtend, na het inladen van alle benodigde materialen, vertrekken we naar het zuiden des lands. Voor het geval er gedragsmatig problemen zijn met één van de honden gaat Gina, mijn trouwe Duitse Herder van 13 jaar mee, als back-up. Zij kan als meest ervaren hond uit de eigen roedel – The Guardians – met alle gedragsproblemen overweg en kan vandaag wel eens hard nodig zijn.

We arriveren om 11.30 uur. De zus staat ons al op te wachten. Ze ontvangt ons vriendelijk en zeer gastvrij. Wel schrikken we enorm van haar toestand. Een vrouw met een volledig ingevallen gezicht, vel over been en sterk verzwakt.

Wat als eerste opvalt bij binnenkomst, los van zestien blaffende, keffende en springende honden, is dat het er opgeruimd uit ziet in huis. Wel is de geur van urine sterk aanwezig. Het is erg bijzonder om te zien dat iemand die er zo slecht aan toe is, toch nog ergens energie vandaan weet te halen om een huishouden bij te houden, er te zijn voor haar broer en zieke moeder en ook nog zestien honden te verzorgen.

Prioriteit één voor ons zijn natuurlijk de honden, maar in dit soort situaties is het logisch dat je ook voor dit gezin verdere hulp wilt kunnen regelen.

Het was voor het Pack Leader-team de eerste keer dat we op verzoek van en met Monika een actie deden, maar het gesprek liep dankzij een goede voorbereiding erg soepel tussen de mensen, Monika en mij. De zus bevestigde tijdens het gesprek dat ze niet lang meer te leven heeft. We komen al snel overeen dat er 7 honden mee gaan, maar maken ook de afspraak dat er dan geen nieuwe honden meer in huis komen. Voor de duidelijkheid wordt alles op papier gezet en ondertekend.

Terwijl één van mijn trainsters alle paspoorten nakijkt en de afstandverklaringen in orde maakt, beginnen Monika en ik met het naar buiten brengen van de honden.

De eerste vijf (2 Teckels, 2 Chihuahua’s en een Jack Russell) gaan vrij makkelijk. Dan zijn de 2 Border Collies aan de beurt, waarvan inmiddels bekend is dat ze bijten. Ik twijfel nog even of ik Gina er bij haal, maar besluit haar bij de eerste vijf honden in de bus te laten. De eerste Border Collie, de reu, neem ik over van de zus en breng hem naar de auto. Wat onzeker, maar verder niet agressief, ging dat vlot. Nummer twee, het teefje, toont veel stress; grote verwijde pupillen en met alles aangevend dat ze gaat bijten. Om niet te veel over haar grenzen heen te gaan en zo’n gestreste hond direct in een hok te stoppen, ga ik eerst even een stukje met haar lopen om vertrouwen te winnen. Tijdens een actie als dit heb je vaak te kampen met tijdsdruk. Gelukkig was het team binnen bezig en gaf mij dat even wat meer tijd. Na een stukje lopen nodig ik haar uit door een lage houding aan te nemen. Ze wilde weg, maar ik houd haar nu noodgedwongen even kort bij me. Ze is angstig, gestrest en fixeert op mij… Haar hele lijfje staat bol van de adrenaline als haar bek steeds dichter naar mijn gezicht toe komt. Net op dat moment besluit de buurman met zijn twee honden even polshoogte te komen nemen. Hoezo slechte timing… Hij komt van achter mij gelopen, maar gelukkig ziet een teamlid het op tijd en geeft me een seintje… Jezelf tussen de twee grote herders en de Border Collie indraaien is het enige juiste om te doen, alleen schiet de Border Collie nu helemáál in de stress… Mijn blik naar de buurman dat hij door moet lopen was zonder woorden duidelijk genoeg… Het teefje loopt helemaal over van adrenaline en staat weer vol gefixeerd voor mijn gezicht. Wordt het bijten of vertrouwen? Omdat ik genoodzaakt ben haar grenzen op te zoeken, ben ik ook bereid om die van mij op te rekken en risico’s te nemen. Ze nadert mijn gezicht, snuffelt en… geeft me voorzichtig een lik op mijn wang… vertrouwen! Samen met haar loop ik vervolgens naar de bus waar ze zelf inspringt. Dat was nummer zeven.

Het hele team staat nu buiten, ik overleg even snel en we besluiten dat het goed zou zijn als we nog een hond van de 16 mee zouden kunnen nemen. Ik ga weer naar binnen en ga in gesprek met de zus en moeder. Na een paar minuten kan ik naar buiten komen met een 8 maanden oude Samojeed in mijn armen. Het team glimlacht, ik ga terug en vervolgens dragen ze ook nog een mini Yorkshire Terriër over… Uiteindelijk hebben we 11 honden uit het huis kunnen halen. De mensen realiseerden zich  terdege dat het noodzakelijk was om voor de toekomst goede zorg te kunnen bieden en verdere problemen te voorkomen – het is nu overzichtelijk voor het gezin.

Nu de honden in de bus zitten kunnen we aan de slag met de rest van de situatie. We onderschatten niet de emoties die bij het afstaan komen kijken. Het is allemaal begonnen uit goede bedoelingen: mevrouw runde een soort opvang voor mensen die na impulsaankoop toch weer van hun hondje af wilden… De moed van deze vrouw om verder mee te werken voor het welzijn van haar honden, ondanks haar eigen verdriet, is juist een voorbeeld van wel verantwoordelijkheid nemen en verdient diep respect! Het gezin gaat ermee akkoord dat we een hulpverlener gaan inschakelen die hen op diverse vlakken kan ondersteunen. Monika blijft contact houden voor de overgebleven honden en zorgt dat er geen honden/dieren meer bij komen. Er komt zelfs een spontaan aanbod van een Welness Center waar de zus een keer naar toe mag gaan om te ontspannen – geweldig!

Er staan nu nog twee dingen open; het herplaatsen van de 11 honden, waar Piepvandaag.nl een belangrijke rol in gaat spelen – waarvoor dank! – en het betalen van de Dierenartsrekening, zodat ze met een schone lei kunnen beginnen. Het gaat om ruim € 2000,- waar ze nog wel wat hulp bij kunnen gebruiken…

Inmiddels zijn de honden allemaal op het Training Center aangekomen, gewassen en verzorgd. De twee ruwhaar Teckels konden zelfs al direct geplaatst worden en nog wel bij een Dierenarts! Voor de andere honden gaat het hele team direct aan de slag op zoek naar tijdelijke opvangadressen. Geweldig om te zien hoe iedereen meeleeft.

Teckels

Gelukkig kan ik vertrouwen op een sterk en ervaren team dat heel wat gewend is, maar dit keer waren we best geëmotioneerd door de situatie. Dat gold ook door de spontane hulp die aangeboden werd door anderen!

Zo’n melding “16 honden in één huis” geeft direct een bepaald negatief beeld van de situatie, maar hoe anders was het deze keer. Ondanks ziekte en verzwakking toch je verantwoordelijkheid nemen voor je hoogbejaarde moeder, het huishouden en zestien honden en moedig genoeg zijn om hulp te vragen… daar kun je een voorbeeld aan nemen!

Nadat alle materialen zijn schoongemaakt, waar nodig aangevuld en na een korte nachtrust gaan we weer over tot de orde van de dag. De trainsters zorgen voor de honden die bij ons voor een roedelopname zijn en ik ga eerst op pad voor een huisbezoek. Een kruising Herder met agressie naar ander honden –  mijn Guardians gaan allemaal mee, ik zal ze hard nodig hebben!

©PiepVandaag.nl Bert van Straten, Pack Leader