Schildpaddenmigratie volgt magnetisch veld 

Het broedseizoen voor zeeschildpadden – een bedreigde soort – is in volle gang op de zandstranden tussen Florida en North Carolina. Het nesten begon dit jaar in de eerste dagen van april, enkele weken eerder dan normaal. Dit is mogelijk het gevolg van de relatieve warmte van de kustwateren in de nasleep van de zachte winter. De vroege kick-off van het broedseizoen van de onechte karetschildpad (Caretta caretta) betekent mogelijk een recordaantal nesten in augustus, wanneer het nesten meestal eindigt.

Tijdens het broedseizoen, verlaten de volwassen vrouwtjesschildpadden ’s nachts de zee en strompelen het strand op. Vrouwtjes kunnen tot wel 300 pond wegen. De schildpadden verzamelen al hun kracht en gebruiken hun achterste flippers om een ondiepe kuil te graven in het zand – een beschermende holte waarin de eieren uitgebroed worden.

Elke schildpad legt ongeveer 100 eieren. Daarna bedekken ze hun nest met zand en sjokken terug naar de zee. Ze zullen hun kinderen nooit te zien krijgen. Verwarmd door de zon, komen de eitjes ongeveer 50 tot 60 dagen later uit. De meeste babyschildpadden komen ergens tussen juni en september tevoorschijn.

Hieronder een video van een schildpad wat haar eitjes legt

Hun weg vinden in de wereld

Onmiddellijk na het verlaten van zijn nest, klautert elk jong naar de oceaan en begint aan een epische solo-reis van bijna 13.000 kilometer rond het Noord-Atlantische bekken. Jonge karetschildpadden die deze ongelooflijke migratie overleven,  keren na ongeveer 6 tot 12 jaar terug naar de kustwateren van Noord-Amerika.  Maar alleen als ze te groot zijn geworden om opgegeten te worden door de meeste soorten roofvissen en vogels die de  kustwateren bevolken. Volwassen karetschildpadden onderscheiden zich door hun enorme hoofden en grote verpletterende kaken.

Door deze migraties komen de jonge zeeschildpadden in de relatieve veiligheid van de open oceaan terecht, waar roofdieren minder overvloedig zijn dan in de kustwateren. De reis is een van de langste en meest spectaculaire migraties in het dierenrijk. De schildpadden beginnen volkomen weerloos, nauwelijks 5 cm groot, en hun overlevingskansen zijn erg klein.

Ze zwemmen slechts een maximale snelheid van ongeveer 0,8 kilometer per uur en kunnen niet duiken. De jonge schildpadden zwemmen langzaam over het oppervlak van de oceaan en kunnen de meeste roofdieren niet ontwijken. De meeste schildpadden overleven het niet. Slechts ongeveer 1 op de 4.000 jongen in Florida bereikt volwassenheid.

Overlevingsstrategieën

De extreme kwetsbaarheid van karetjongen voor roofdieren en de grillen van de wilde oceanen, roept de vraag op: hoe kunnen deze dieren hun marathonmigratie overleven?

Verrassende, nieuwe antwoorden komen van een onderzoeksteam onder leiding van Kenneth Lohmann, een mariene bioloog aan de Universiteit van North Carolina in Chapel Hill. Het team wordt deels gefinancierd door de National Science Foundation. Volgens de nieuwste bevindingen van het team, worden onechte karetschildpadden geboren met een erfelijke “magnetische kaart.”

Het aardmagnetisch veld varieert over de hele wereld; in verschillende geografische regio’s bestaan iets andere terreinen.  De schilpadden komen magnetische velden tegen op specifieke locaties langs de trekroute. En hun magnetische kaart – een reeks erfelijke instructies – vertelt de jonge schildpadden welke weg ze moeten nemen. De magnetische kaart stelt jonge schildpadden in staat om deze verschillende gebieden  te gebruiken als “verkeersborden in de open zee”. Verschillen in de magnetische velden op verschillende locaties zorgen ervoor dat de schildpadden al zwemmend van richting veranderen, zodat ze op koers blijven tijdens hun trektocht.

Om een voorbeeld te geven:  jonge schildpadden reageren op een bepaald magnetisch veld in de buurt van het noorden van Portugal waardoor ze naar het zuiden draaien. Deze reactie helpt hen in warm water te blijven en voorkomt dat ze richting het noorden afdrijven, naar de ijskoude wateren in de buurt van Groot-Brittannië en Scandinavië, waar ze waarschijnlijk doodvriezen.

Daarnaast ontdekte Lohmann’s groep dat schildpadden informatie halen uit de magnetische velden over zowel de lengte- als breedtegraad. In feite krijgen schildpadden veel meer complexe ruimtelijke informatie uit magnetische velden dan mensen uit hun kompassen.

Slim zwemmen

De bevindingen van de onderzoekers suggereren ook dat de schildpadden, naast het gebruik van magnetische velden voor navigatie, vooruit komen door middel van “slim zwemmen. Deze techniek betreft het gebruik van strategisch richting zwemmen in gebieden waar stromingen de schildpadden anders uit koers zouden dragen, afgewisseld met passief drijven op de stroming in de richting die de schildpadden willen gaan. Slim zwemmen stelt schildpadden in staat om energie te besparen tijdens hun migratie over grote afstanden.

Lohmann vertelt:

“The new results tell us that a surprisingly small amount of directional swimming, performed in just the right places, has a profound effect on the migratory paths that turtles follow and on whether they reach habitats favorable for survival.”

Het concept van slim zwemmen is gegroeid uit uitgebreide computersimulaties gecombineerd met oceaanstromingen en “virtuele schildpadden”. Deze virtuele schildpadden dreven passief of zwommen een, twee of drie uur per dag. Uit analyses bleek dat zelfs kleine hoeveelheden zwemmen een onevenredig groot effect had op de trekroute die de schildpadden volgden.

Deze resultaten zijn verrassend, omdat veel wetenschappers hadden gedacht dat schildpadden hun trekroute niet konden controleren, omdat oceaanstromingen op sommige plaatsen zo snel bewegen.

Lohmann vertelt hierover:

“Contrary to expectations, our analysis shows that even the youngest turtles can influence their migratory path enough to affect the likelihood of survival.”

De resultaten van het team suggereren dat andere langzaam bewegende wezens – inclusief vlinders, vliegende spinnetjes en larven van commercieel belangrijke vis en krab – ook meer controle over hun bewegingen kunnen uitoefenen dan voorheen werd gedacht.

Toekomstig onderzoek en behoud

De onderzoekers zetten hun studie van de onechte karetschildpad voort door samen te werken met andere wetenschappers, die jonge schildpadden door de oceaan volgen met behulp van satellietzenders. Het team zal toezicht houden op de routes van de schildpadden als ze migreren, en dan bepalen hoeveel van hun bewegingen zijn toe te schrijven aan actief zwemmen en hoeveel aan passief drijven.

Alle soorten zeeschildpadden zijn bedreigd of in gevaar. Gelukkig kunnen Lohmann’s ontdekkingen van de onechte karetschildpad over het gebruik van magnetische velden voor navigatie een aantal strategieën voor het behoud van zeeschildpadden verbeteren.

Een voorbeeld: In Florida en elders, is het voor behoud van zeeschildpadden algemeen gebruikelijk om schildpadnesten op het strand te omringen met draadgazen kooien om de schildpadeieren tegen roofzuchtige strandwasberen te beschermen. Hoe goedbedoeld het gebruik van dergelijke kooien ook is, zij kunnen het lokale magnetische veld verstoren, waardoor het vermogen van jongen afneemt om te navigeren na het verlaten van het nest.

Bron ©PiepVandaag.nl Isabelle Oostendorp