In onze samenleving zijn er heel veel honden die, in meer of mindere mate, gedragsproblemen vertonen. Deze problemen worden door veel verschillende factoren veroorzaakt: de broodfokkerij, erfelijkheid, raseigenschappen, medische afwijkingen, een verkeerde opvoeding, een impulsaankoop of de hond blijkt toch ‘gewoon een hond te zijn’.
Voor het hele scala aan probleemgedrag zijn ook allerlei oplossingen bedacht. En over al deze oplossingen kunnen we in de hondenwereld enorm goed discussiëren, waarbij men zich vaak lijnrecht tegenover de ‘tegenstander’ plaatst. Het frappante is dat in deze discussies eigenlijk nooit echt over het resultaat van een training wordt gerept. Nee, het is juist de manier waarop het resultaat is bereikt, de weg ernaar toe, wat de gemoederen doet verhitten.
De pentobarbital-methode is een oplossing voor gedragsproblemen die momenteel nog weinig wordt bediscussieerd. Er lijkt zelfs sprake van een vredige berusting in het gebruik als oplossing van probleemgedrag. Misschien komt dat wel omdat het niet gaat om het resultaat, maar om de weg ernaar toe. En de weg van de Pentobarbital-methode is heel ontspannen: alles gaat in volkomen rust. Dat is natuurlijk fijn voor zowel de hond als het baasje, alsook voor degene die de behandeling heeft ingezet. Het resultaat is echter minder: de hond sterft aan de gevolgen van deze dodelijke injectie…
Dertig jaar geleden was het nog niet zo’n probleem om je dierenarts of veearts te vragen om je hond op grond van gedragsproblemen te laten inslapen: de hond was immers lastig of gevaarlijk en daarmee was de kous vaak af. Tegenwoordig zijn dierenartsen wat terughoudender. Zij willen niet zomaar de verantwoordelijkheid nemen om een dier zonder enige medische indicatie te euthanaseren. Vaak volgt daarom het advies om de hond eerst eens door een gedragstherapeut te laten beoordelen. Maar als deze dan besluit dat het te gevaarlijk is, dan wordt er alsnog tot euthanasie overgegaan. Ik heb het idee dat het rendement ook na de interventie van de gedragstherapeut nog steeds vergelijkbaar is met de situatie van dertig jaar geleden.
Maar wat dan? Wat doe je als mensen na een beet van hun hond aangeven dat ze het niet meer aandurven of het simpelweg niet meer willen? Als het asiel de hond niet opneemt, omdat de plaatsingskansen nihil zijn en je als trainer geen werkruimte krijgt om de hond en zijn eigenaren te begeleiden? Welke oplossing rest er dan? Dan weet niemand een mogelijkheid meer en rest slechts de angst voor het dier. En dan denkt men aan die laatste uitweg: de ‘goede dood’ (de letterlijke betekenis van euthanasie). Omdat er geen andere mogelijkheden meer zijn, volgt de berusting. “We hebben alles gedaan…” Dat is misschien ook wel de reden dat het geaccepteerd wordt. Want wie anders neemt de zorg en daarmee ook de financiële verantwoordelijkheid van deze hond op zich? Dus neemt de eigenaar de verantwoordelijkheid voor de keuze om zijn hond te laten inslapen.
De vraag is echter wie er werkelijk verantwoordelijk is? Is dat wel de eigenaar? Het besluit tot euthanasie, simpelweg omdat de mogelijkheid bestaat. Gemotiveerd door angst of onwil blijft hiermee de praktijk van euthanasie bestaan. Maar wat als deze keuzemogelijkheid wordt afgeschaft? Dan zullen mensen, en de samenleving als geheel, andere oplossingen moeten bedenken. Naar mijn mening is niet alleen degene die de keuze maakt verantwoordelijk, maar op een fundamenteler niveau is dat ook diegene die de keuzemogelijkheid heeft gecreëerd: de wetgever!
Vooruitgang en verandering zullen niet op gang komen zolang het legitiem is om je hond te laten euthanaseren. Het zou mooi zijn als dierenartsen hierin het voortouw nemen en besluiten om hieraan niet langer mee te werken. Als euthanasie louter en alleen op grond van probleemgedrag wordt aangevraagd. Hondentrainers zullen daarop op hun beurt de verantwoordelijkheid moeten nemen om dan ook werkelijk de gedragsproblemen op te gaan lossen. Pas dan komt er ruimte om gezamenlijk, baasje, hondentrainer en dierenarts de verantwoordelijkheid te nemen voor het welzijn van deze prachtige en sociale dieren.
©PiepVandaag.nl Bert van Straten, Pack Leader
6 Comments
Reageren is niet meer mogelijk.
De confrontatie met hondenfokker Kevin T. in Belgie waar we hem na een intensief onderzoek eindelijk vonden. Dit weekend in Nederland opgepakt. Hopelijk gaat hij zijn opgelegde straf van 9 maanden uitzitten.
Veroordeelde hondenfokker Deurne weer opgepakt, blijft honden mishandelen via @NUnl
Ik weet geen oplossing voor het probleem, zoals niemand een oplossing daarvoor aan kan dragen.
Wat ik wel weet is dat wanneer er een verbod op komt je je ook in de kansloze positie van de eigenaar moet kunnen verplaatsen om te begrijpen dat er dan willens en wetens naar minder pijnloze middelen gegrepen zal worden om van de hond af te komen. En naar mijn idee zouden we daar niet heen moeten willen.
Wil al jaren vrijwillige euthanasie voor mezelf, in Nederland wordt alles 10x gecheckt dus dit bericht klopt slechts ten dele. Mens en dier kunnen in Nederland niet zomaar inslapen. Zoveelste regeltje erbij dat je als hondenbezitter een cursusje moet gaan volgen, pure geldklopperij weer. Stel zo’n regel ALLEREERST eens voor aan mensen die kinderen willen, ben je wellicht ook van het probleem van slecht opgevoede dieren af, gaat namelijk vaak hand in hand. Onze samenleving is zover verziekt door allerlei impulsen uit een wereld die op hol is geslagen, iedereen die dit tempo niet kan volgen valt af, het recht van de sterkste heeft de plaats ingenomen van een sociaal sterk stelsel wat door de politiek stelselmatig is afgebroken, daar helpt echt geen hondendiplomaatje meer voor.
Nou Bert het klopt dat je als mens hier in Nederland maar zo geen recht hebt op euthanasie, maar bij dieren word het best wel gemakkelijk toegepast en dat je een gezond dier niet zomaar dood maakt, maar eerst naar de problemen kijkt of het opgelost kan worden, zie ik niet als geldklopperij, maar het dier nog een kans geven.
Een heel goed discussiestuk! Als dierenarts verwijs ook ik eerst naar een gedragstherapeut als iemand vraagt om euthanasie wegens gedragsproblemen. Als dit geen optie is, of als al gebruik is gemaakt van deze mogelijkheid, resten er nog het herplaatsen (a.u.b. niet via Marktplaats!) en het aanlijnen en muilkorven.
Toch komt het heel soms voor dat ook ik een hond dood vanwege (agressief) gedrag. Zoals laatst een grote pitbullachtige die enkele katten en twee honden had doodgebeten en nu een man het ziekenhuis in had gebeten. Deze hond was herplaatst bij een goede eigenaar, maar had een verkeerde start gehad en was daarna nog eens door een verkeerde training van een “gedragstherapeut” van de regen in de drup geholpen.
Heel triest, dit soort zaken.
Naast de roep om een verplichte cursus voor nieuwe hondeneigenaren met hond en een roep om per “geval” alle mogelijkheden bij gedragsproblemen te bekijken (ook homeopathie!!), verzoek ik de gedragstherapeuten om toch a.u.b. de ontwikkelingen in dit beroep te volgen en toe te passen. Dit alles kan veel leed voorkomen.
hmmm er zijn maar heel weinig gedragstherapeuten die je medicatie onder je aandacht brengen,
en eerlijk gezegd ik vind als een hondeneigenaar alles uit de kast heeft gehaald om de hond te heropvoeden of opnieuw te socialiseren en het beest blijft onbetrouwbaar (uitvallen,bijten enz.) dan heeft de hondeneigenaar het volste recht om een zachte dood te vragen bij z’n dierenarts.
En dat moet kunnen.
sommige therapeuten pretenderen dat ze met alle hondenrassen succes/overweg kunnen, nou ik ben van de koude kermis thuis gekomen. ik zelf heb een Tibetaanse Mastiff met een ‘rugzakje’ ,
als ik had geluisterd naar een therapeut dan was zij al lang ingeslapen, door massage, (TT) rust, geduld en
regelmaat en begrijpen dat dit specifieke ras geen ‘will to please’ heeft en zelfs niet omkoopbaar met lekkers is ben ik haar baas.
m’n TM deed me verbazen met oudejaarsdag, ik had verwacht dat zij veel zou blaffen en onrustig zou zijn, niks hoor mevrouw trok zich van al het geknal en geluid niks aan, maar ze hoeft maar de postbode of folderbezorger te zien en ze is in alle staten en natuurlijk grijp ik meteen in.en ze luistert. het boek Waarom blaffen honden van Turid Rugaas heeft uitstekende ’tools’.
Hier zit ook een nadeel aan.
Als er geweigerd word om het dier te doden, wat voor een leven krijgt het dan, opgesloten in een kooi, mishandeld of wellicht op gruwelijke wijze vermoord worden.
Ben er helemaal mee eens dat honden wel heel vaak en gemakkelijk worden gedood omdat ze lastig worden.
Daarom moeten mensen beter begeleid worden in wat voor mogelijkheden de hond en eigenaar nog hebben.