Sinds ik het landelijk gebied woon en een grote vijver heb, krijg ik geregeld bezoek van eenden. Vooral in het voorjaar maak ik van alles met ze mee en zo heb ik mijn eigen soap in de achtertuin. Eenden staan erom bekend dat ze aan groepsverkrachtingen doen, maar dat doen ze dan zeker stiekem; het is in elk geval niet wat ik zie. Veel paartjes lijken zich in het voorjaar af te zonderen van de groep en komen dan even met z’n tweetjes bij mij verpozen. Dan zitten ze gewoon een beetje te zitten naast elkaar.

mandarijneenden

Geregeld is de vrouw dan opeens weg en zit de man er alleen. Soms wacht hij wel twee of drie dagen. Ik weet niet of hij echt wacht, misschien vindt hij het wel lekker: even rustig alleen zijn. Maar zelf vind ik het altijd reuze zielig en mijn hart maakt een sprongetje van vreugde als ik ze weer samen zie.

Een enkele keer is het extra bijzonder, dan zijn er mandarijneenden. Hoe vaak zie je die nu, gewoon in het wild? En… hoe vaak maak je mee dat ze willen gaan paren? Nooit toch? En áls je dat al mee zou maken, hoe vaak heb je dan je video-camera in de aanslag?

Je gelooft het niet, maar dat alles is gebeurd, hier in mijn vijver!! Ik wilde de mandarijneenden sowieso filmen, dus ik pakte de camera toen ik ze zag. Terwijl ik filmde zag ik dat mevrouw Mandarijn een teken gaf, dat ze ‘in the mood’ was. Heel gek, ik weet niets over eenden, ik heb dit nooit ergens gelezen, maar als je het ziet, dan weet je het gewoon. Ze legde haar kop plat op het wateroppervlak. Wat ik ook zag is dat hij ontzettend draalde. Ik heb geen idee of dat er ook bij hoort of dat hij een beetje ‘hard to get’ speelde, of misschien zich mentaal moest voorbereiden. Want hij ging de hele tijd zichzelf wassen en aan z’n veren pikken. Als je al zo mooi bent moet je dan echt zoveel werk maken van je verzorging?

Het duurde en duurde. In het filmpje heb ik al dat getreuzel weggeknipt. In werkelijkheid duurde het meer dan een uur. Tussendoor gingen ze zelfs ook nog weg, maar ze kwamen terug. Ze gingen dan weer op de kant zitten, dan weer het water in. Hij steeds achter haar aan, zij had de leiding. Maar telkens als ze kop plat op het water legde, ging hij een beetje spetteren en aan z’n veren plukken. “Joh, kom op nou!” wilde ik roepen. Maar ik zat binnen en hield me stil.

En uiteindelijk, ja hoor, daar ging hij. Hartstochtelijk beet hij in haar nek tijdens de daad! Na die lange aanloop was hij wel érg snel klaar vond ik. Maar de dame lijkt tevreden na afloop. Kijk zelf maar…

Roos Vonk is hoogleraar psychologie en auteur. Onlangs verscheen haar nieuwe boek “Je bent wat je doet” (Maven).

©PiepVandaag.nl