Hoe in Godsnaam help je dieren? In mijn geval is dat ‘redelijk’ simpel. Ze komen bij me, ik lap ze op en maak ze gelukkig. Klinkt simpel en zo is het natuurlijk niet helemaal, maar ik probeer een vergelijking te maken.

tranen
Foto: Norma Miedema

Hoe red je dieren? Hoe verander je structureel iets aan dierenwelzijn? Hoe maak je de maatschappij bewust en vertel je ze wat er achter de schermen in de veehouderij gebeurt? Dit leest niet als een sprookje, maar een nachtmerrie.

Ik was erbij toen er door PiepVandaag een filmpje gemaakt werd voor de site over de redding van een blind vleeskalf. Een vrouw filmde en richtte haar camera op een varken, een gelukkig varken dat lekker dik in het stro tevreden lag te zijn.

Verbaasd zag ik dat haar ogen zich vulden met tranen, ze overmand werd door verdriet… Hoe het haar raakte om een keer een varken te filmen wat niet tussen stalen stangen ligt. In zijn eigen stront in donkeren stinkende stallen ligt zonder ooit daglicht te zien. Niet in een transportwagen opeengepakt zit, honger en dorst heeft en angstig wat hem staat te wachten. Een varken wat niet geslagen en geschopt wordt… Gewoon een keer een gelukkig, dik en tevreden varken.

tranen
Een gelukkig, dik en tevreden varken | Foto: Norma Miedema

Ineens begreep ik het, er is altijd iemand die het filmt, die het fotografeert. Die de moed heeft te infiltreren in de industrie, die undercover de wreedheden blootlegt zodat wij het weten… De tranen achter deze camera zijn niet afgestompt, zijn niet verhard door alle wreedheden die ze hebben gezien. Maar zijn juist nog vastberadener geworden de misstanden aan de kaak te stellen.

Ze laten dag in dag uit hun hart in stukjes breken zodat wij het weten. Kunnen niets doen aan het lot van de dieren die ze filmen, dan alleen het filmen zelf. Want zij zetten zich in voor het grote geheel en moeten machteloos toekijken wat er met dieren gebeurt.

Ik zie soms reacties voorbij komen van mensen die zeggen: we willen al die gruwelijke dingen niet zien! Dat snap ik, ik vind het ook verschrikkelijk om ermee geconfronteerd te worden. Realiseer je echter dit: we moeten het weten. Het mag niet meer verstopt achter de dikke muren van de industrie verborgen worden.

Dankzij deze helden, want geloof me, veel van het beeldmateriaal word gemaakt in situaties die gevaarlijk zijn, en er worden mensen gefilmd die voor niets terugdeinzen. Die geweld niet schuwen of erger nog. Dankzij hen weten we het!

Ik werk heel erg hard en mijn dag eindigt eigenlijk nooit. Maar meestal als ik in bed lig kan ik terugkijken op een dag met blije gelukkige dieren. Dieren die krijgen wat ze verdienen en leven zoals het hoort. Hoe erg ze er ook aan toe waren toen ze kwamen, hoe verdrietig ook. Of ze het nu redden of niet, ze kennen zonlicht, liefde, warmte en voedsel in overvloed.

De mensen van PiepVandaag liggen vaak anders in hun bed en er zullen nachten zijn dat ze hun ogen niet dicht durven te doen. Bang dat de beelden die ze geschoten hebben zich als nachtmerries manifesteren in hun slaap.

Dat is moed! En zelfopoffering om de dieren te helpen.

Denk daar nog eens aan als je typt: ik wil het niet zien. Aan de ogen die het wel zagen en vastlegden, zodat we het kunnen veranderen.

PiepVandaag wordt een schreeuw voor morgen!

Norma

Norma Miedema runt Norma’s universum – een opvang voor afgedankte dieren – schrijft en is kunstenaar. Norma’s motivatie is even simpel als hartverwarmend: ze helpt dieren die door mensen aan hun lot overgelaten zijn. Eerst gedomesticeerd en aangepast aan menselijke wensen en vervolgens verwaarloosd of achtergelaten.

©PiepVandaag.nl