De soap rond zeehondenopvang en de inval bij de Dierenhulpverlener van het Jaar, Hessel Wiegman op Terschelling, is een schrijnend voorbeeld hoe er in Nederland op dit moment wordt geprobeerd om niet-gehouden dieren, die leven in onze zogenaamde “natuur”, buiten de zorgplicht te krijgen. Het is een gevecht tussen natuurbeschermers (de “ecomensen”) samen met ambtenaren van Economische Zaken (die geen oog hebben voor het individuele dier, dus rationeel denken) en dierenhulpverleners (de “dierenmensen”) die wél naar het individu kijken en daarbij vanuit hun hart werken.

Hessel Wiegman
Hessel Wiegman | Foto: Lenie ’t Hart

De onverschilligheid ten opzichte van het individuele dier, die door de ecomensen naar buiten wordt gebracht neemt onrustbarend grote vormen aan. Ze proberen vooral met populaties en cijfers te werken; daardoor wordt een dier zo abstract dat het geen gezicht meer heeft. Het individu wordt alleen nog maar gebruikt om een hoger doel na te streven, namelijk o.a. geld verdienen (het zgn. rendementsdenken) en volgens deze ecomensen is doodgaan het mooiste wat er is in de natuur. Dan heb je pas echte natuur…

Maar dierenmensen zien gewoon een DIER, dat je met twee ogen aankijkt, dat bewustzijn heeft en gevoel, dat gewoon wil leven en het niet fijn vindt om te lijden en te sterven voor een hoger doel. Je kunt het zo zeggen: de ecomensen zien alleen “de populatie” (vergelijk het met “de mensheid”) maar niet het individu (vergelijk dat met een mens met een hart en met gevoel).

Voor de zeehonden is dit een heel kwalijke ontwikkeling: er worden tegenwoordig allerlei meningen en theorieën door de ecomensen naar buiten gebracht die lekker in het gehoor liggen:

– Er zijn toch genoeg zeehonden
– Je brengt ziektes over
– Je verzwakt de populatie door zwakke dieren te redden
– De moeder komt wel weer terug bij het jong

Maar niet één van deze meningen is gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek, dus op feiten. Toch rennen de media hier gretig achteraan; die gaan niet dieper op de materie in. Dat kost alleen maar geld en het klinkt allemaal heel logisch.

Er is inmiddels een ander gevaar voor de zeehonden bij gekomen: de derde macht. Ambtenaren die vanuit hun persoonlijke opvattingen het ecodenken omarmen en eigenlijk graag de opvang van alle niet-gedomesticeerde dieren willen verbieden. Daarbij leggen ze de Nederlandse wet het liefst anders uit dan ooit bedoeld: zorgplicht kan ook doden zijn.

Hessel Wiegman
Hessel Wiegman met een huiler | Foto: Lenie ’t Hart

Waar is de macht van het “volk”? Het Parlement? De ministers?
De grote natuurbeschermingsorganisaties geven hun mensen in het veld instructies: redden van een zieke of verweesde zeehond hoeft niet meer; laat ze maar mooi liggen. Het argument: de moeder komt wel weer of ze gaan mooi rustig dood op het strand. Dat vindt de zeehond fijn.

Door die opstelling ontstaat de situatie dat dierenhulpverleners (die vanuit hun hart werken) buiten de regels om gaan werken: burgerlijke ongehoorzaamheid. De rigide regelgeving geeft hen geen ruimte: als zij een dier naar een plek willen brengen waar het DIER nog wel voorop staat, krijgen ze de NVWA achter zich aan. Zoals met Hessel Wiegman op Terschelling is gebeurd.

Als de vergunningverlener RVO (van het Ministerie van EZ) gewoon de regels had versoepeld (een hulpverlener mag een zeehond brengen naar de opvang van zijn keuze) was er niets gebeurd op Terschelling. Ook wanneer de RVO de eind 2014 aangevraagde vergunningen voor opvang op Terschelling en in Termunten binnen de wettelijk gestelde termijn van 16 weken had verleend, was er nooit een “illegaal” circuit ontstaan.

Maar de anti-opvang lobby binnen de overheid is sterk en Pieterburen heeft ervoor gekozen om binnen dat circuit te opereren, met als gevolg dat er ontzettend gemene acties tegen dierenhulpverleners worden ingezet, met leugens en drogredenen als motivatie.

Hessel was nooit “illegaal” geworden als aan de overheid en de macht van de anti-dierenopvang (Imares, It Fryske Gea, Groninger Landschap en nu ook: Pieterburen enz.) tijdig een halt was toegeroepen. Maar de overheid vergeet haar burgers en streeft een hoger doel na, waarin het hart geen plaats heeft. Zo word je van een eerzame burger een crimineel die ondergronds moet…

Daarom moeten de burgers, moet het “volk” in actie komen! Mensen, dierenvrienden, blijf niet aan de kant staan. We moeten ons laten horen als we ook in de toekomst iets willen kunnen doen voor dieren in nood.

Neem in ieder geval een eerste stap: teken de petitie “steun Hessel Wiegman”!

Lenie ’t Hart, Oprichter zeehondencrèche Pieterburen en het Lenie ’t Hart Zeehondenfonds

©PiepVandaag.nl