Fotocolumn Erwin Vermeulen: De snaveldolfijn 

Van dichtbij is deze dolfijn makkelijk te herkennen. Geen andere dolfijn heeft een dergelijke taps toelopende kop uitmondend in een snavelachtige bek. Dit verklaart meteen ook de Nederlandse naam.

De snaveldolfijn is het enige lid van het geslacht Steno, waarvan fossielen zijn gevonden daterend uit het Plioceen, een geologische periode van 2 ½ tot 5 miljoen jaar geleden. Het is een relatief grote dolfijn, tussen de twee en drie meter lang en tot 150 kilo zwaar, met een hoge rugvin en, vergeleken met andere dolfijnsoorten, verder naar achteren geplaatste flippers. Ze worden waarschijnlijk meer dan 30 jaar oud.

De grijze huid, donker op de rug en lichter naar de zijden, is, zeker op latere leeftijd, bedekt met bleekwitte tot roze vlekken en soms littekens. De onderzijde inclusief de onderkaak is vaak wit. Verticale groeven in de kronen van de 20 tot 27 tanden per kaak, verklaren de Engelse naam rough-toothed dolphin. Ze eten vis en inktvis. Eén van de dolfijnen die ik fotografeerde vanaf het schip waarop ik voer in de Golf van Mexico, ving een vis voor het schip en nam het mee in de bek terwijl hij/zij zich liet voortstuwen op de boeggolf. Ze leven in groepen van 10 tot 20 dieren, maar meerdere van deze familiegroepen kunnen samenkomen en een school van enkele honderden vormen. Ze begeven zich vaak onder andere dolfijnsoorten. De wetenschappelijke literatuur vermeldt sarawakdolfijnen, langsnuitdolfijnen, tuimelaars en grienden en zelf zag ik ze in het gezelschap van witlipdolfijnen in de Golf van Mexico en met pantropische gevlekte dolfijnen bij Ascension Island.

Op 13 November 2011 werd een school van 18 grampers of grijze dolfijnen (risso’s in het Engels) de beruchte baai van Taiji ingedreven. In deze groep bevonden zich twee snaveldolfijnen. 10 grampers werden het kiezelstrand opgedreven en afgeslacht. De overige 8 grampers en de 2 snaveldolfijnen werden terug naar open zee gedreven. Waarschijnlijk omdat de dolfijnenmoordenaars geen quota hebben voor snaveldolfijnen. Deze slachting zal in september weer beginnen. De snaveldolfijnen hebben een voorkeur voor diepe tropische en subtropische wateren en worden daarom zelden gezien. Ze zijn bekend van het noorden van de Golf van Mexico en het Hondurese eiland Utila, de Braziliaanse kust, Hawaï, Tahiti en Moorea, de West-Afrikaanse kust inclusief de Canarische eilanden en Kaapverdië en de Middellandse-Zee bij Malta en Israel, maar de precieze omvang van hun leefgebied is onbekend. We weten zo weinig van deze soort dat onderzoekers wetenschappelijke artikelen schrijven over het vinden van een dode, halfvergane snaveldolfijn op een Marokkaans strand of een toevallige ontmoeting op zee tussen een groep snaveldolfijnen en een Nederlands onderzoeksschip.

Ondanks dat we nagenoeg niets van ze weten, worden Snaveldolfijnen niet als een bedreigde soort beschouwd. Wel zijn er diverse gevaren die voor alle dolfijnen gelden: Ze raken af en toe verstrikt in visnetten, vooral in die van de zegenvisserij voor tonijn, in hun blubber slaan de dieren chemicaliën op uit de voedselketen, plastic wordt soms aangezien voor eten, overbevissing bedreigt hun voedselaanbod en onderwatergeluid zorgt voor stress of erger. Bij de meest recente massale stranding van 69 Snaveldolfijnen op het eiland Marathon in de Florida Keys in 2005, waarbij 36 dieren stierven, werd sonar van de onderzeeër USS Philadelphia als mogelijke oorzaak aangedragen, maar ook ondervoeding. Erwin Vermeulen is hoofdwerktuigkundige op een schip, fotograaf, vrijwilliger bij Sea Shepherd en woont samen met zijn vriendin Susan, een dove kat, een eenogige kat, een kat met één nier en een dove en blinde hond. ©PiepVandaag.nl