Waarom wij van uilen houden 

Uilen hebben ‘iets’ waardoor veel mensen zich aangetrokken voelen tot deze boeiende en soms erg grappige vogels. Natuurlijk zijn het roofvogels die andere dieren verschalken, maar wanneer we een uilskuiken zien dat gevoerd wordt dan vergeten we al snel dat de muis in kwestie ook een aaibaar beestje was. Wat maakt toch dat we zo dol zijn op uilen?

Ogen
Het meest voor de hand liggend zijn natuurlijk de grote ogen van een uil, die dwars door onze ziel prikken. Hierbij komt het menselijke instinct naar boven waardoor velen bezwijken voor de charmes van een uil: mensenkinderen hebben ook grote kijkers en dat maakt de meeste mensen week. Kijk en oordeel zelf.

Geruisloos
Maar uilen fascineren om meerdere redenen. Zo zijn het buitengewone jagers met een scherpe blik, en vooral een muisstille vlucht. De uiteinden van de vleugelveren van een uil zorgen ervoor dat alle geluid tijdens hun vlucht wordt gedempt. Hierdoor vliegen en zweven ze volkomen geruisloos en worden ze niet opgemerkt door hun prooi, tot het natuurlijk te laat is.

Nek
Bij vrijwel alle vogels zitten de ogen aan de zijkanten van hun kop. Het zichtveld van vogels is van nature groot door de plaatsing van hun ogen, waardoor ze hun omgeving in één oogopslag in de gaten kunnen houden. Maar een uil kijkt je recht aan. Hierdoor hebben zij een ander zichtveld, maar daar hebben ze iets op gevonden. Dankzij een flexibele nek kunnen ze hun hoofd 270 graden draaien. Ter vergelijking, wij mensen halen net de 90 graden naar links en rechts. Een uil die met zijn kop draait blijft ons altijd weer fascineren, zoals te zien in het onderstaande filmpje:

Plaagdierbestrijding
Dankzij uilen kunnen ratten- of muizenplagen voorkomen worden. Ze zijn onze natuurlijk ‘ongediertebestrijders’, getuige het feit dat 1 uil in een jaar maar liefst 5000 ratten kan vangen en opeten, of om ze aan hun uilskuikens te voeren.

Groot en klein
Uilen komen voor in alle soorten en maten. Zo is de Blakistons visuil, die leeft in delen van China, Rusland en Japan, 60-75 centimeter groot met een spanwijdte van anderhalve tot ruim 2 meter. De mannetjes wegen 3 tot 3,75 kilogram en de vrouwtjes, die 25 procent groter zijn, tot 4,5 kilogram. De kleinste uil is cactusuil of kabouteruil, voorkomend in het zuidwesten van Noord-Amerika en delen van Mexico, met een lichaamslengte van 13 tot 14 cm en een gewicht van hooguit 40 gram. Maar ongeacht het formaat; ze hebben beide die typische ‘uilencharme’.

Gapen
Maar misschien wel het leukste van uilen zijn hun ‘gezichtsuitdrukkingen’. Natuurlijk hebben ze geen rimpels of een brede glimlach, maar wel andere eigenschappen die mensen en dieren gemeen hebben. Zo gapen uilen, net als wij. En zeg nou zelf, als je dat ziet ben je toch in één klap verkocht?

Bron © PiepVandaag Bart van Riel