Galgoverhaal: Traumahond Matsi 

Matsi, galgo, geboren 15-05- 2010, vrouwelijk, zwart/wit. Afkomstig uit het asiel Protectora La Bienvenida, Ciudad Real, Spanje. Op de website stond in haar omschrijving dat ze al 1,5 jaar in het asiel zat en dat ze in het begin heel angstig voor mensen was, maar dat ze na 1,5 jaar al redelijk bijgetrokken was en dat ze uit zichzelf al naar de vrijwilligers kwam.

Na aankomst in Nederland leek ze redelijk ontspannen, niet echt heel bang. Na de thuisreis kwam ze in huis: kennismaking met de andere twee Spanjolen, ze was wat onrustig, onwennig. Buiten wilde ze niets doen, niet plassen, niet snuffelen, ze was erg onzeker. Na een paar vergeefse pogingen tot laten plassen, probeerde ik ’s avonds laat even met haar alleen te gaan, zonder de andere honden. Ze schrok van een luid toeterende auto, nam ineens een snoekduik uit paniek en verdween in de nacht.

Na een nacht en een dag vol angst, spanning, zoektochten, flyers ophangen, Amivedi gealarmeerd, bericht op Facebook, kwam ze uit zichzelf naar huis gelopen. Ik was nog aan het zoeken en kreeg steeds meer telefoontjes op mijn mobiel dat ze gesignaleerd was, ik liep als het ware achter haar aan en trof haar aan in mijn eigen straat, voorzichtig ingesloten door een paar buren, die haar zagen snuffelen bij mijn voordeur. Pffffffft, veilig…. Dankjewel, lieve buren!

Pas daarna ben ik gaan beseffen hoe vreselijk angstig ze overal voor was. Met halsband én tuig kon ze niet meer loskomen, maar haar paniekaanvallen bij alles buiten, waren enorm. De wind, de waaiende bomen, op en neer gaande takken, fietsers, kinderen, auto’s, opwaaiende blaadjes en alle daarbij horende geluiden, alles was een enorme bedreiging voor haar. Dit was niet de hond, die ze op de website hadden omschreven als “redelijk bijgetrokken”. Via de stichting van wie ik haar had geadopteerd, heb ik na laten vragen in Ciudad Real, of ze meer over haar achtergrond konden vertellen. Het enige wat ze wisten, was dat ze pas 1 jaar oud was toen ze daar binnenkwam en dat ze 1,5 jaar in het asiel opgesloten had gezeten. Alle galgo’s werden daar angstvallig binnen gehouden, want vlakbij het asiel was een gipsy-kamp en de zigeuners staan erom bekend dat ze ’s nachts bij de asiels inbreken en de galgo’s stelen voor hun eigen gebruik.

Meestal worden ze door de zigeuners niet gevoed en moeten ze hun eigen kostje maar bij elkaar scharrelen en de zigeuners gaan bepaald niet zachtzinnig met de dieren om. Dus begrijpelijk dat alle galgo’s achter slot en grendel werden gehouden, het was voor hun eigen veiligheid. In Matsi’s geval betekent dit dat ze in 1,5 jaar tijd de buitenwereld totaal was ontgroeid. Dat verklaarde haar paniekaanvallen buiten.

In het begin probeerde ik haar gerust te stellen, maar dat leidde alleen tot nog meer paniek. Dus haar angst negeren, gewoon doorlopen en een stuiterende Matsi meetrekken, was de volgende optie. Dat werkte wel. Ze werd daarmee uit de schriksituatie weggehaald en moest zich focussen op het meelopen met de rest. Paniekaanval over!

Een ander probleem was haar voeding. In de asiels wordt vaak een hoop voer in een hondenmand gedeponeerd, waar alle honden gezamenlijk uit eten. Een metalen voerbakje hier in huis zorgde dan ook voor grote paniek. Het verschoof, het maakte geluid, dat werkte dus niet. Ik heb haar toen een paar maanden handgevoerd, maar Matsi peuzelt brokje voor brokje naar binnen, dus dat was een tijdrovende bezigheid. Ik kwam op het idee om haar voer op een schoon vaatdoekje te leggen, dat schuift niet en maakt geen lawaai. Dat lukte en zo voer ik haar nog steeds. Door haar extra lekkere dingetjes te geven (restje warme vis met kaassaus) uit een metalen bakje, daag ik haar uit om het toch te proberen. In het begin heel angstig, maar inmiddels snoept ze dit zonder mankeren op. Ook drinken uit de wateremmer durfde ze eerst niet. Ze likte buiten de dauwdruppels van het gras om wat vocht binnen te krijgen, zo zielig… Nu is ze eraan gewend.

We zijn inmiddels 4,5 jaar verder. Matsi ontwikkelt zich traag maar gestaag verder. Ze wordt steeds “brutaler”, ze dringt zich tussen de andere honden op de bank in, om toch maar vooral tegen mij aan te kunnen liggen. Als ik haar voerdoekje voor haar neerleg, duwt ze met haar neus ongeduldig mijn hand aan de kant. Ze besnuffelt vaak uitgebreid mijn kleren, als ik thuiskom: “Waar ben je geweest, wat heb je gedaan, heb je een andere hond geaaid?”. De echte Matsi komt steeds verder tevoorschijn. Het is een waar genot om haar nog steeds te zien groeien. Het is voor iedere hond en voor elk soort angst natuurlijk verschillend, maar ik denk dat je met observeren en dingen uitproberen, kunt leren hoe je je angstige hond het best kunt helpen en kunt bepalen wat wel en wat niet werkt. Veel rust en geduld is natuurlijk aan de orde, maar de beloning om je bange hond te zien groeien is dat dubbel en dwars waard.

Ik ben zo trots op mijn Matsi, want ze is een prachtige en dappere meid!

Tina Galguitos

Matsi is geadopteerd via Greyhounds In Nood Nederland

Teken de petitie!
50.000 Spaanse galgo’s (windhonden) worden jaarlijks gedood dan wel in de steek gelaten. Podenco’s wacht vaak hetzelfde lot. De massale dump vindt jaarlijks plaats in februari. Spanje is het enige land in Europa waar de jacht met honden toegestaan is, waarbij de hond zelf de prooi opjaagt en doodt. Veel honden worden geadopteerd in Europese landen, maar dit is uiteindelijk geen oplossing voor het probleem. De jacht zelf moet verboden worden. Februari nadert: teken daarom nu de petitie om de Spaanse overheid op te roepen de jacht met galgo’s (en podenco’s) te verbieden!

Klik hier om de petitie te tekenen.

Broken Spirit
Karen Soeters maakte samen met Monique van Dijk Armor en Estefanía Pampín Zuidmeer de documentaire ‘Broken Spirit – The Galgo’s Last Run’, over het lot van de Spaanse galgo. Bekijk de documentaire hieronder:

BROKEN SPIRIT – The Galgo’s Last Run from PiepVandaag on Vimeo.

@PiepVandaag.nl