Het is donker. De hond heeft een flikkerend lampje aan zijn halsband. Er wordt immers goed voor hem gezorgd. De hond arriveert bij een stoplicht. De baas geeft een rukje aan de riem. Ergens klinkt het woord “zit”. De hond kijkt vragend op. De hond krijgt een tik van de hak van de schoen van de baas in zijn buik. De hond laat de staart, die net nog vrolijk kwispelde, nu stil hangen. Even is er niets te horen. Dan verheft de baas zijn stem: ‘Zit zei ik je!’ terwijl hij aan de riem rukt en de hond in de buik schopt. De hond wijkt en drukt zijn achterwerk op de grond.

stoplicht Orlando labrador dierproeven
Foto Credit: hobbers1973 via Compfight cc

Ik bijt op mijn lip. Mijn hart breekt bij het zien van zo’n tafereel. Baas die het misschien goed bedoelt. Baas die misschien vindt dat je geen gezichtsverlies mag leiden ten opzichte van je hond. Dat het goed is voor je hond om te laten zien wie de baas is. Baas die het ook maar van iemand heeft geleerd zich zo te gedragen.

Hond die daar – voor mij – maar niet voor de baas – zichtbaar onder lijdt. Hond die wil, zo graag wil, maar verward raakt door de acties van zijn baas.

Ik kan het niet laten. ‘Je hoeft je ten opzichte van mij niet ongemakkelijk te voelen dat ‘ie niet meteen ging zitten hoor,’ zeg ik terwijl ik mijn frons omtover tot een vriendelijke glimlach. De man bromt iets onverstaanbaars. Ik maak mijn glimlach nog breder, ‘Nog een jonge hond toch? Mooi beest hoor’. De man ontdooit en knikt bevestigend: ‘zeven maanden’.

‘Nou, dan heeft ‘ie gewoon “zit” nog niet vaak genoeg in allerlei situaties kunnen oefenen en beloond gezien, toch?!’ Ik kijk de man aan. Zie ik denkrimpels op zijn voorhoofd verschijnen? ‘Ik bedoel, toen ik kon schrijven kon ik ook niet meteen Engels en Spaans schrijven. Dat heeft echt heel wat meer oefening en aanmoediging gevraagd.’ Ik steek mijn hand op, groet en loop weg. Het licht is op groen gesprongen. Vier stappen verder, draai ik me nog één keer om. ‘Over die schop zou ik me wel ongemakkelijk voelen trouwens, heel ongemakkelijk. Vooral naar je hond toe.’

Het is vrijdagavond. Nu maar hopen dat hij morgen op een cursusveld staat met zijn hond en dat de instructeur mijn verhaal kracht bijzet.

Ineke van Herwijnen, directeur Hondenbescherming ©PiepVandaag.nl