Lenie ’t Hart: Yes! Het is gelukt! 

De boerenzwaluwen hebben nu ook ons woonhuis het predicaat ‘veilig boerenzwaluwenhuis’ gegeven. De laatste jaren hadden we al veel inwoning: boerenzwaluwen hadden onze koeienstal (een omgebouwde garage) en de schapenstal (een omgebouwde campergarage) al eerder als broedplaats uitgekozen.

Het is iedere keer een wondertje dat die kleine vogeltjes, die overwinteren in de Sahara, zo maar na een reis van duizenden kilometers ons huis aan de Dollard weer terug vinden. Wat zijn we steeds weer blij als begin mei de eersten thuiskomen. Dit jaar werden het al snel veel meer dan het vorige jaar. Ik denk dat alle jongen de lange tocht naar de Sahara en terug hebben overleefd. Geweldig! Er werd weer druk gebouwd in de stallen; overal zagen we nestjes verschijnen, maar… er ontstond kennelijk ruimtegebrek.

Ons arbeidershuis heeft alleen een achterdeur vlak bij de stallen. Bijna altijd staat die deur open. Hij leidt naar de vroegere deel (waar de bewoners in vroeger tijden een koe, een schaapje en soms een varkentje ‘op ’t hok’ hadden). En wat gebeurt? Die deel – onze bijkeuken – werd geïnspecteerd door twee zwaluwen, die brutaalweg kwamen binnenvliegen

Tijdens een bui van opruimwoede had ik een designlamp met glazen bloemenkelkjes op de deel neergezet voor verder transport naar de kringloopwinkel. Maar wat deden die slimme zwaluwen? Ze kozen de designkamp als rustplaats en als observatiepunt en zaten brutaal om zich heen te kijken waar ze konden beginnen met het bouwen van hun nestje.

Mijn man zag dat helemaal niet zitten en deed dus de buitendeur dicht. Maar ik deed hem onmiddellijk weer open. Enfin, het werd een strijd tussen de zwaluwen (en mij) en daartegenover mijn man. Na drie dagen was hij het zat. Hij riep: “Dan moet het raampje naast de deur er maar uit.” Hij begon aan het kozijn te werken, maar het was een goed raam dus dat lukte niet zo goed. Daarop haalde hij een grote balk en ramde met veel vertoon het raam er uit. Toen schroefde hij ook nog een plank tegen de plafondbalken als eventuele basis voor een nest.

Nog geen tien minuten later zaten de twee zwaluwen te kwetteren op de designlamp. Volgens mij zeiden ze tegen elkaar: “Yes! We hebben gewonnen!” De volgende dag begon al de bouw van het nest. Wat een werk en wat een energie! ‘s Avonds moest wel het licht uit op de deel, want dan zat moeder zwaluw op het nest en pa zat er voor en dan mochten ze natuurlijk niet gestoord worden. Dus als er bezoek kwam, moest dat in het donker naar binnen; struikelen over rondslingerende klompen en laarzen, maar ze moesten vooral stil zijn.

Het is gelukt! Er kwamen eitjes en nu steken er drie kleine gele bekjes boven het nestje uit (zie eerste foto). De ouders vliegen hun vleugels uit het lijf om hun kroost te voeden en al die tijd is onze designlamp in gebruik als uitvalsbasis. We zitten nu al helemaal in spanning wanneer de vliegoefeningen gaan beginnen.

Wat een geluk om zoveel zwaluwliefde onder je dak te mogen hebben.

Lenie ’t Hart is oprichter van zeehondencrèche Pieterburen en het Lenie ’t Hart Zeehondenfonds

©PiepVandaag.nl