Ik wil er een hond bij. Honden zijn roedeldieren en dat betekent dat na het moeten laten inslapen van Sam er een nieuwe bij moet komen. Een shar-pei uiteraard want ik ben verliefd op dat ras. Eigenlijk een ras dat ze moeten laten uitsterven, vanwege de vele rasgerelateerde gezondheidsproblemen door het doorfokken, maar dat is weer een andere discussie. Een shar-pei dus. En dan ook het liefst een puppy, want die zijn natuurlijk het leukst. Ik ga dus op zoek naar fokkerijen en speur de Spaanse advertentiesites af. Er zijn er genoeg. Allemaal even leuk en schattig.

dodingsstation
Shar-pei Yogi Bear | Foto: Hellen Marante

Maar waar ben ik eigenlijk mee bezig? De Spaanse dodingsstations zitten vol met honden die om de meest uitlopende redenen zijn gedumpt. Waarom geen shar-pei uit een dodingsstation? Ik krijg van een Facebook-vriendin, die als vrijwilligster werkt bij Costa Blanca Dog Homing, een foto toegezonden. Yogi Bear. Een shar-pei. Een reutje. Flinke overbeet en een meat mouth. Geschatte leeftijd 2 of 3 jaar. Blind. In het dodingsstation van Badajoz.  Hij stond als tweede op de lijst om ingeslapen te worden. Dat betekent dat hij binnen 24 uur een spuitje krijgt. Costa Blanca Dog Homing heeft het beestje vrijgekocht en hem medisch laten onderzoeken. Gelukkig geen enge ziektes, maar wel een zwaar ontstoken oor en zijn ogen zitten vol pus en zweren. Hij wordt geopereerd aan zowel oor en ogen. Helaas, Yogi is blijvend blind aan beide ogen en doof aan het ontstoken oor. Ik krijg filmpjes en nog meer foto’s. Ik ben verliefd…

Voor en na de komst van Yogi, verdiep ik me nog even in het ‘fenomeen’ perrera (= dodingsstation), hier in Spanje. De naam alleen al voorspelt niet veel goeds. Alle honden die worden gedumpt omdat ze ’teveel’ zijn, worden hier weg gestopt. Met een beetje geluk komen er vrijwilligers van diverse stichtingen langs om honden vrij te kopen, maar voor het merendeel van deze honden is dit het eindstation. Via vrijwilligers die met medewerkers van perreras hebben gesproken, krijg ik steeds meer informatie toegespeeld.

dodingsstation
Foto: Hellen Marante

Hokken waar gemiddeld zes tot zeven honden bij elkaar worden gepropt, zijn geen uitzondering. Er wordt niet gekeken naar het karakter van het dier en of het wel verstandig is om sommige honden bij elkaar te plaatsen, wat soms vechtpartijen tot de dood erop volgt, tot gevolg heeft. Een dierenarts die eventueel verwonde of zieke dieren komt behandelen? Welnee. Het voer wordt in een hoek op de grond gegooid en als er al een voerbak is, dan zitten er vaak beschimmelde en aangekoekte resten in. Water in een bak waar je de wormen in ziet zwemmen. Uitwerpselen en urine worden sporadisch opgeruimd en als het eindelijk gebeurt dan gaat het even snel met een hoge drukspuit zodat alles lekker alle kanten opspat. Als er pasgeboren puppy’s op de grond liggen: jammer dan…

dodingsstation
Yogi is gered | Foto: Hellen Marante

Dan hebben we het nog niet gehad over de feestdagen. Er zijn er genoeg hier in Spanje. Iedereen vrij en gezellig de dag doorbrengen met familie of vrienden. Zo ook de mensen die bij de dodingstations werken. De honden krijgen dan 2 of 3 dagen geen eten of drinken. Sommige perreras kiezen voor een andere oplossing en laten dan ALLE honden inslapen. Probleem opgelost.

Als ze dan ingeslapen moeten worden dan hoop je dat dat wel ‘goed’ zal gebeuren. Eerst een roesje om rustig en suf te worden en daarna het fatale spuitje waardoor het hart stopt. Ik krijg te horen dat er ook perreras zijn die het eerste roesje achterwege laten. Dat is immers goedkoper. Het fatale spuitje wordt op goed geluk ergens in het lichaam geprikt, hopend dat het zijn werk in één keer goed doet. Zonder te controleren of het dier ook echt is overleden wordt het lichaam op een grote hoop in een soort van massagraf gegooid.

Mijn haren gaan hiervan rechtop staan. Hoe kunnen mensen die dit als beroep uitoefenen helemaal niets voelen? Ik begrijp ineens waar het woord ‘dierenbeul’ vandaan moet komen…

Voor diegenen die een indruk willen hebben van het dodingstation waar Yogi vandaan komt hieronder 2 filmpjes (waarschuwing: schokkende beelden!):

Terwijl ik dit nalees ligt Yogi prinsheerlijk op zijn orthopedische matras te snurken. Orthopedisch, ja. Ik heb mijn dieren nou eenmaal liever verwend dan verwaarloosd.

Hellen Marante, Spanje