Ik ben Borre en dit is mijn verhaal. Ik werd uitgebroed in een broedmachine en heb daardoor nooit mijn moeder gekend. Haar liefde heb ik nooit mogen voelen en zij heeft mij niets van al haar kennis en levenslessen kunnen leren. Als kuiken was ik nog interessant, maar als haan werd ik gedumpt.
In den beginne vond de mens die mij had laten uitbroeden me nog leuk. Ik werd als klein kuiken in vele mensenhanden gestopt ter vermaak. Zo super schattig werd ik gevonden. Maar ik werd langzamerhand groter en mijn geaardheid als jongen werd steeds duidelijker te zien voor die mens. Mijn kam en lellen groeiden en de veren bij mijn staart krulden. Wat er uiteindelijk in resulteerde dat hij mij, de mens die mij in een machine liet uitbroeden, op een kwade dag meenam in een doos en achterliet in een natuurgebied, vlakbij zijn huis in Noord-Holland.
Borre, de haan die niemand wilde
Ik moest mijzelf maar zien te redden. Maar ik kon geen kant op want ik had een infectie in de pees van mijn rechterpoot. En dat ik niet kon lopen heeft hij echt wel geweten. Ik was doodsbang en miste mijn broeders en zusters. Hulpeloos lag ik daar maar in het open veld en kon niet eens opstaan, laat staan vluchten. Ondanks dit alles had ik ongelofelijk veel geluk dat dierenvriendin Lindsey mij vond, terwijl ze daar haar honden uitliet. Zij zag gelijk mijn nood, maakte haar honden vast en tilde mij liefdevol op. Met haar auto bracht Lindsey mij naar vogelopvang De Bonte Piet. Het was al avond en niemand was daar aanwezig. Om die reden zette ze mij in een van de buitenhokken die daarvoor bedoeld zijn.
De volgende ochtend belde Lindsey naar de vogelopvang om te horen hoe het met mij ging. Zij kreeg te horen dat als zij mij die dag niet ophaalde ik gedood zou worden. Ik kreeg niet eens eten en drinken. Lindsey belde geschrokken direct daarna naar de dierenambulance Hoorn en omstreken. Maar die wilde mij niet ophalen en adviseerde haar om mij te laten euthanaseren. Volgens hen kon mijn poot nooit helen. Ze zeiden dat als ik niet op mijn poot kon staan als sterk dier, dit eigenlijk al inhoudt dat het geen zin meer heeft.
Discriminatie op diersoort
Maar wat wisten zij in godsnaam werkelijk van mij, om zo een doodvonnis over mij te vellen? Ze hadden mij niet eens gezien, laat staan dat een dierenarts mij grondig onderzocht had. Pure discriminatie op diersoort! Hadden zij dat ook gedaan als ik een valk of uil was geweest?
Lindsey wilde mij niet opgeven en belde vanwege mijn dreigende lot naar stichting Red een Legkip. Gelukkig was ik daar welkom omdat zij gelijk vonden dat ik wel een eerlijke kans moest hebben. Ik werd diezelfde dag door de moeder van Lindsey naar de opvang van Red een Legkip in Amsterdam gebracht. Ik kwam daar in de ziekenboeg terecht. Wat inhield dat ik mocht wonen in de huiskamer van die vrouw in een konijnenkooi met zaagsel, eten en drinken. Ook kreeg ik pijnstilling twee keer per dag.
Het was best een moeilijke en lange tijd voor mij met diverse dierenartsbezoeken. Ik had veel pijn, maar wilde wel altijd blijven leven. Ik had ondanks mijn handicap goede trek en hoop. Ondertussen gierden de puberale hormonen door mijn lijf. Ik had zin in de hennetjes maar kon niet bij hen komen. Mijn kam en lellen werden groter en mijn staartveren werden langer en krulden sierlijk. Ik voelde me af en toe flink gefrustreerd door het verplicht rust moeten houden. Op de röntgenfoto’s bij de dierenarts bleek ik niets gebroken te hebben. Wel was de pees boven mijn knie ontstoken. Zoiets kan heel lang duren voordat het geneest hoorde ik. Ik kreeg nog een gratis laserbehandeling, heel lief van de dierenarts, maar het haalde niets uit.
Een vogel is toch een vogel?
Ik ben Borre, een haan, die net als jij een fijn leven wil hebben. Er is niks mis met mij. Ik heb net zoveel recht als ieder ander dier om te bestaan. Ook als gehandicapte. Rond 15 april 2025 werd ik gedumpt door een harteloze mens die mij ter vermaak uitbroedde met een broedmachine. Op 16 april werd ik gered. Ik kroop letterlijk door het oog van de naald. Bij een gerenommeerde dierenopvang was ik niet welkom en mocht ik niet bestaan. Ik begrijp nog steeds niet hoe dat kan. Een vogel is toch een vogel?
Nu ruim twee maanden verder gaat het stukje bij beetje iets beter met mij. Overdag zit ik nu in een ren buiten en belast heel voorzichtig mijn rechterpoot. Ik hink zo een beetje de dag voort. Soms neemt ze mij op schoot en kroelt haar hand liefdevol door al mijn zachte veren. Dat vind ik wel fijn. Het liefst wil ik naar alle kippenmeisjes… Maar dat houdt zij tegen. Zij vind mij nog veel te intens voor hen door alle hormonen die door mijn lijf gieren.
Ik wil leven
Ik ben Borre, een haan die wil leven. Die niet gewenst is in het merendeel van de dierenopvangen. Ik ben één van de vele honderden en misschien wel duizenden hanen en kuikens die door ondoordacht uitbroeden middels een broedmachine door mensen gedumpt worden. Hanen die het belangrijkste in hun leven, een moeder, nooit gekend hebben en als oud vuil gedumpt worden als mensen hen niet meer schattig vinden. Van alle kanten is dit fout. Het gedrag van de mensen die dit doen, maar ook van de opvangen en dierenambulances die ons niet willen helpen en die zich eigenlijk juist liefdevol over ons moeten bekommeren.
.
.
Ik ben Borre, laat mij alsjeblieft niet in de steek! Help mij en mijn broeders! Help hen opvangen. Ga in verzet tegen de verhuur en verkoop van broedmachines. Doe er niet aan mee. Red in plaats daarvan hennen en hanen uit een opvang! Want ook wij hebben recht op een fijn leven!
Red een Legkip (of een haan)
Wil je mij Borre of één van mijn broeders een heel fijn thuis geven in jouw tuin? Neem dan contact op met Red een Legkip via redeenlegkip@hotmail.com en als je geen ruimte voor mij hebt, maar ons wel wil helpen in de opvangkosten die dat met zich meebrengt dan zijn uiteraard donaties altijd welkom op Triodos Bank: NL32 TRIO 0254 7275 73, BIC: TRIONL2U, ten name van Red een Legkip.
.
- Lees ook op AnimalsToday:
.
©AnimalsToday.nl
De Bonte Piet, ik ken deze instelling want heb er ooit als vrijwilligster gewerkt en zo’n 5km bij mij vandaan want ik woon in Midwoud.
Ik heb niet lang volgehouden, 2 maanden ongeveer en elke week 1 middag tot mijn tegenzin te groot werd en gestopt ben.
Reden, de onverschilligheid hoe er met gewonde dieren omgegaan werd en ik daar geen opmerking over mocht maken ook al zei ik het netjes.
De kille hokken zonder enig vermaak en kippen die elkaar pikten maar ‘was nou eenmaal zo’!
Ik heb zelf kippen gehad en pikten elkaar nooit, de dames gingen elke avond dicht tegen elkaar op stok in hun huisje.
Ik ben dus gestopt omdat ik veel andere gedachten had over deze instelling.
Och, lieve Borre! Wat een hoop leed voor zo’n klein manneke. Wat ontzettend fijn dat er ook mensen zoals Lindsey bestaan.