Galgoverhaal: Monroe, perfect match 

Het is alweer bijna zes maanden geleden dat we onze Spaanse galgo Amos hebben in laten slapen. De overige drie windhonden vonden al snel weer hun balans in de roedel. Eigenlijk groeiden ze heel mooi naar elkaar toe en ik dacht het maar bij deze drie te laten. Want het was toch wel makkelijker om drie in plaats van vier honden uit te laten, drie waren toch ook wel genoeg. Misschien in de toekomst naar twee teruggaan, kortom allerlei rationalisaties om het gemis van Amos te compenseren.

Mijn dochter Roos en ik zaten regelmatig op de website van GINN te kijken op de hondenpagina. Oh wat zaten er weer veel leuke honden bij, maar meteen viel mijn oog op Monroe, een brindle galga van vijf jaar. Ze stond er zo statig op en we vonden haar heel mooi. Maar nee, geen hond er meer bij, het was genoeg zo. Bovendien wilden we eigenlijk een reu als we er een bij zouden nemen. Er kwamen genoeg leuke mannen voorbij en bijna hadden we er één gereserveerd maar we waren al te laat.

Op 8 mei 2O16 was er in Oss bij de Geffense Plas weer een windhondendag en daar gingen mijn dochter en ik naar toe. Al snel kwamen we Carin tegen en zij bleek Monroe onder haar hoede te hebben. Zij vertelde dat Monroe een heel leuke en makkelijke hond was en ze reageerde goed op onze roedel. We hadden haar zo mee naar huis kunnen nemen, maar ik wilde er toch nog even over nadenken en met mijn man overleggen.

Roos had die dag gefilmd en Monroe stond er ook op. Zo konden we haar thuis nog eens goed bekijken en kon Philip haar ook zien. We vonden haar toch wel heel leuk en mooi……..

Toch heeft het nog drie weken geduurd voor ik Carin belde dat we Monroe wilden adopteren en Carin had stiekem gehoopt dat wij haar zouden nemen want Sally, een bange galga, hadden we ook bij haar twee jaar geleden opgehaald.

De adoptie
Carin wees ons erop dat Monroe erg op eten gericht was, van het aanrecht eten kon pikken en na het eten meteen moest plassen. Op de website stond bij haar beschrijving dat het hebben van een tuin wenselijk was, omdat ze direct plaste na het eten. Dat leek ons geen probleem en zo besloten Philip en ik haar op zondag 12 mei 2O16 in Geleen bij Carin in Royal Dog Resort op te halen. We maakten er meteen een dagje uit van, want het was een rit van ruim twee en een half uur rijden. En zo kwamen we daar om half elf ’s morgens aan. Konden we Royal Dog Resort ook eens zien en inderdaad zag het er leuk en knus uit met stoelen, banken waarop de honden lagen in een huiskamer.  Monroe lag met Carin’s windhond op de bank en ze leek er een goed maatje aan te hebben. Volgens mij had ze het er reuze naar haar zin en even bekroop mij het gevoel van arme Monroe, ben je zo lekker gewend hier en halen wij je weer weg.

Carin vertelde ons van alles over Monroe en we hadden alle tijd om onze honden met Monroe kennis te laten maken. Na ruim een uur was het zover en ik pakte de hondenhalsband om Monroe aan te lijnen. Ze kwam naar me toe lopen, na haar naam genoemd te hebben, liet zich meteen  aanlijnen en liep met me mee alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, keek niet meer om en liep vol vertrouwen mee naar de auto. Carin riep nog naar Monroe van “gaan we nog afscheid nemen”, maar mevrouw liep zonder om te kijken mee naar de auto, sprong erin en daar gingen we dan. Andere honden erbij in alsof ze jaren bij elkaar hoorden en zo gingen we op weg naar Valkenburg, met een zeer ontspannen Monroe achterin de auto.

In Valkenburg liep ze keurig mee aan de lijn, ging op een terrasje ontspannen en we hadden niet het gevoel net een nieuwe hond opgehaald te hebben. De lange rit naar huis verliep ook heel goed en eenmaal thuis ging ze vrij snel op de bank liggen. De manden keek ze niet naar om, maar op de bank kwam ze tegen ons aan liggen. Het aanrecht in de keuken had ze ook meteen ontdekt, sprong er heel sierlijk met de voorpoten op om te kijken of er wat te eten was en struinde bij de vuilnisbak. De honden kregen ’s avonds eten in de tuin en Monroe dook er als een wild dier op af, at het gulzig op en vloog naar de andere honden waar ze ook al uit hun bakken begon te eten. Even was het chaos met alle honden en Monroe moest direct plassen, in de tuin. Ook op de tafel was eten en drinken niet veilig, dus er was werk aan de winkel voor ons. En toch hadden we het gevoel nog nooit zo’n makkelijke windhond gehad te hebben!

Ook bij het krijgen van een snack plaste ze zelfs een keer in huis. Onze honden kregen dagelijks een kauwstaafje van buffelhuid, maar dat ging nu niet meer zo makkelijk want dan moest Monroe meteen naar buiten. Ze leek de associatie te hebben van eten en dan plassen. Die zou gereset in de brains moeten kunnen worden, om maar met de woorden van Cesar Millan te spreken. Maar ja, hoe doe je dat?

Plassen afleren
Eerst maar begonnen met na het eten meteen naar buiten gaan en vlak bij huis laten plassen. En ja ze moest direct plassen. Dan de wandeling iets langer maken en zo het plassen uitstellen. Ook dat lukte, maar zo haalde ik de associatie eten en plassen niet weg. Ze moest in de war gebracht worden en afgeleid worden van het meteen plassen na het eten. Ik liet haar bakken van de andere honden uitlikken, leidde haar af met spelletjes, deed spelletjes met de honden met brokjes zoeken en zowaar Monroe ‘vergat’ te plassen. Binnen een week hadden we het plassen eraf en nu kan ze gewoon eten, een snack eten zonder te hoeven plassen en ze gaat nu helemaal in het ritme mee van de andere honden met buitenshuis plassen. Als we eten op tafel hebben is het even met de vingers knippen, ruimte claimen en ze gaat dan keurig weg naar de mand. Sally en Chica eten minder snel dan Gaspar en Monroe (zijn net twee piranha’s), maar ze heeft inmiddels geleerd te wachten en ook dan is de correctie van vingers knippen genoeg.

Monroe staat al vanaf het begin enthousiast je op te wachten als we thuiskomen, ze kan prima met de andere honden een paar uurtjes alleen thuis zijn en loopt keurig aan de lijn. Houdt van een flinke sprint trekken met de andere honden en vindt wandelen geweldig. Op een terrasje ligt ze zeer ontspannen languit op de grond en ze is een heel vrolijk hondenmeisje. Ze gedraagt zich in huis en buitenshuis alsof ze al jaren bij ons is en eigenlijk voelt het ook zo. Kortom een heerlijke windhond die veel vreugde bij ons in huis brengt en een perfecte match is met onze roedel!

Marjon van der Burgt

Monroe is geadopteerd via Greyhounds In Nood Nederland

Teken de petitie!

50.000 Spaanse galgo’s (windhonden) worden jaarlijks gedood dan wel in de steek gelaten. Podenco’s wacht vaak hetzelfde lot. De massale dump vindt jaarlijks plaats in februari. Spanje is het enige land in Europa waar de jacht met honden toegestaan is, waarbij de hond zelf de prooi opjaagt en doodt. Veel honden worden geadopteerd in Europese landen, maar dit is uiteindelijk geen oplossing voor het probleem. De jacht zelf moet verboden worden. Februari nadert: teken daarom nu de petitie om de Spaanse overheid op te roepen de jacht met galgo’s (en podenco’s) te verbieden!

Klik hier om de petitie te tekenen.

Broken Spirit

Karen Soeters maakte samen met Monique van Dijk Armor en Estefanía Pampín Zuidmeer de documentaire ‘Broken Spirit – The Galgo’s Last Run’, over het lot van de Spaanse galgo. Bekijk de documentaire hieronder:

BROKEN SPIRIT – The Galgo’s Last Run from PiepVandaag on Vimeo.