Wederom gemiste kans op bescherming van de oceaan

Wederom een gemiste kans voor de oceaan. Het lukte de VN Internationale Zeebodemauthoriteit niet om tot gezamenlijke afspraken te komen. Tijdens de Algemene Vergadering in Kingston, Jamaica, van 21 tot 25 juli, stond één vraag centraal: mag diepzeemijnbouw worden gestart, of houden we het tegen in het belang van de planeet, de oceaan en het leven onder water?

Diepzeemijnbouw is het delven van mineralen als nikkel, lithium en mangaan van de zeebodem op meer dan 200 meter diepte. De mineralen zouden nodig zijn om aan de groeiende vraag naar batterijen, telefoons en zonnepanelen te kunnen voldoen. Het oogsten van de mineralen gebeurt op verschillende manieren, maar zeker is dat het bodem, zeebergen en warmwaterbronnen onder de oceanen zal beschadigen, zo niet vernietigen. Diepzeeleven dat we nog niet kennen zal daarmee voorgoed verloren gaan. Tegenstanders houden hun hart vast en pleiten voor een verbod op diepzeemijnbouw voordat het begonnen is.

Gemiste kans door economisch belang

De voorstanders willen door. Het gaat dan voornamelijk om landen en grote bedrijven die de slagkracht hebben om in de dure technologie te investeren. Met name de Verenigde Staten gaat er hard in. In mei kondigden zij al aan met diepzeemijnbouw te beginnen. Daarmee gaan ze in tegen alle internationale regels en gemaakte afspraken. In Kingston vonden zij vooral Palau, Panama en Frankrijk tegenover zich, die probeerden een moratorium – een pauze – te bereiken voor nader onderzoek en bezinning.

Diepzeemijnbouw bedreigt de oceanen; laten we het tij(dig) keren

Een belangrijk punt in de kritiek is de vraag wie eigenlijk rechten kan doen gelden op de zeebodem. Immers, de open wateren zijn van ons allemaal. Dat betekent dat er geen regels gelden en dat geen land of bedrijf het kan claimen. Gebeurt dat toch, dan kan niemand het controleren. De diepzeemijnbouw wordt daarmee een Wilde Westen van ‘smash and grab’ beleid, zoals de VS dat zo mooi noemen.

Gemiste kans op een moratorium

Een moratorium zou dus zeker op zijn plaats zijn, zowel voor het doen van nader onderzoek naar de zeebodem en de gevolgen van mijnbouw als voor het instellen van een juridisch kader van de exploitatie.

Palau eerste land dat het VN-oceaanverdrag ratificeert

Net als bij de VN-Oceaan Conferentie in Nice afgelopen juni stelden de landen echter teleur. Zelfs landen die eerder nog stelling namen, bleven deze keer stil. Nederland houdt zich op de vlakte, aan de ene kant wordt gepleit voor onderzoek en regels, maar aan de andere kant doen we via het bedrijf Allseas mee aan de ontginning.

Eerste reacties

Organisaties als Greenpeace en Seas at Risk zijn dan ook ontevreden over de geboekte voortgang. Ze noemen het een gemiste kans en roepen op tot actie. Farah Obaidullah van The Ocean and Us, aanwezig in Kingston, reageert als volgt:

“De gezondheid van de volle zee, inclusief de zeebodem, is cruciaal voor die van ons. Toch wordt ons gedeelde erfgoed bedreigd door de ineenstorting van het klimaat en de natuur, escalerende spanningen en falend leiderschap. Het is roekeloos en irrationeel om zelfs maar een nieuwe vorm van ecocide op onze toch al noodlijdende planeet te overwegen. We weten dat diepzeemijnbouw het leven in de diepe oceaan zal verwoesten, soorten zal uitroeien voordat ze ontdekt zijn en gevolgen zal hebben voor de functies van de oceaan, waaronder de opslag van koolstof. Als het om de oceaan gaat, hebben we geen tijd te verliezen.”

Bronnen: