Als engelen bestaan, plengen ze dagelijks rivieren vol met tranen. Tranen van onmacht en diep verdriet. En ze zouden daartoe alle reden hebben, gezien de omvang van de Nederlandse vleesindustrie. Afname van het dierenleed in deze deprimerende sloop-industrie is een hardnekkige kwestie. Voor de verandering daarom ditmaal geen onthullende jaarcijfers, maar één dag dierenleed in de Nederlandse vee-industrie en daarbuiten, om de abstracte cijfers een gezicht te geven. Dit is geen kerstverhaal, maar de keiharde realiteit van het vlees op vele borden.
“Meat is murder. Still, we consume the dead and rotting.”
Good Riddance, ‘Waste’ (songtekst)
05.30 uur
Kaatje
De slacht-shift van een Nederlandse slachthuis is nauwelijks één minuut oud, als in de vroege morgen bij Holstein-koe Kaatje een ijskoude metalen pen in haar hersenen wordt geschoten. Gedurende de tijd dat de eigenaar van Kaatje, boer H, zijn tanden poetste, stierven ook haar 3 bijgeleverde zusters Berta, Neeltje en Moeke. Tijdens het nuttigen van het ontbijt stroomde 3000 liter bloed.
Aan het einde van de dagelijkse slachtpartijen, als boer H zijn bed opzoekt, zijn er ongeveer 5000 runderen in Nederland geslacht. Met als resultaat 200.000 liter geoogst bloed voor de bloedworst, de sauzen, de bloedmeelproducten, tot energiecentrales en cementovens aan toe. Dat is net zoveel bloed als 40.000 vaten bier. Cijfers van het aantal decibels wat Kaatje in doodsnood veroorzaakte kunnen bij gebrek aan transparantie van het proces niet worden verstrekt.
“Geef geen namen aan koeien, die je van plan bent te slachten.”
Elianne van Elderen, dichteres
07.30 uur
Lili
Lili, een vetgemest, uiterst depressief vleesvarken van slechts 6 maanden oud, werd evenzo als Kaatje in de vroege morgen opgeladen. Ditmaal vanuit een hermetisch afgesloten biggenmesterij. Het transport beëindigde haar leven in een veel te krappe ruimte, waar het daglicht nooit was binnengedrongen. Samen met zo’n honderd broeders en zusters belandde ze in een vrachtauto. Ze snuffelde door een spleet en zag voor het eerst een hete rode bol in de lucht, niet wetende dat die haar op een urenlange hellerit zou begeleiden.
Vanwege stress en ruimtegebrek brak ze onderweg haar linker voorpoot en gilde het uit van de pijn. Er was geen mens die het hoorde. Lili stierf door pijn en hittestress, zo rond elf uur. Ze werd één van de ongeveer 4000 dode varkens, die jaarlijks tijdens transporten naar de Nederlandse slachterijen overlijden.
Om alle ter dood veroordeelde varkens op één dag naar de die slachterijen te transporteren, zijn 200 vrachtauto’s nodig. Dat is vergelijkbaar met een file van 8 kilometer. Een lint van rood doorlopen ogen, speurend naar verlossing uit de beangstigende toestand. Een toestand vol ongeloof, onwetendheid, angst, stress, benauwdheid, dorst, bloedhitte of juist ijzige kou.
Bij de varkensslachterijen in Nederland, worden dagelijks 20.000 varkens geslacht. Dat is net zoveel varkens als het aantal bezoekers op één festivaldag van Lowlands. Varkens in nood produceren meer decibels dan runderen en schapen. Ze gillen als ze doodsnood ervaren.
09.00 uur
Remi
Boerin F scharrelde nog wat rond, maar plots stond ze recht voor Remi. Het kalfje, nauwelijks door haar moeder drooggelikt en slechts 2 uur oud, week instinctief achteruit en probeerde een schuilplek te vinden. Moeder draaide haar kont, omdat ze al wist wat er zou gebeuren. De haar bekende kruiwagen stond al klaar. Ze loeide nog zo hard als ze kon, maar dat hielp niet. Even later lag Remi in de kruiwagen.
Buiten het zicht van zijn moeder in de warme stal stond het eenlingshok klaar, een kalveriglo. Een hard, wit gedrocht van slechts 1,5 vierkante meter met tralies ervoor. Remi voelde zich meteen zielsalleen, kermde als een verwarde ziel in de nacht. Hij zou zijn moeder nooit meer terugzien. Wel horen, want die loeide dagenlang van moederverdriet.
Remi stierf toen hij 6 maanden oud was. Geslacht voor de productie van schnitzels, kroketten, gelatine, L-cysteïne (E920), cholinezuur (E1000), borrelnoten, allerlei aroma’s en uiteraard voor op het bord bij luxe restaurants. Elke dag sterven er zo in de Nederlandse slachthuizen ongeveer 3800 kalveren, omdat mals, bleek vlees zo wordt gewaardeerd. Dat is evenveel kalfjes als er fietsen kunnen worden geparkeerd bij het NS-station van Eindhoven.
“Als je ziet hoe een kalfje bij een koe wordt weggehaald, in een aanhanger wordt gestopt, als je ziet hoe een koe er wanhopig achteraan rent, dat is hartverscheurend.”
Carolina Trujillo, schrijfster van ‘De Instructies’
Sommige supermarkten brengen het product ‘kalverliefde’ op de markt. Dat laat het kalf 3 maanden bij de moeder. Deze periode staat niet in verhouding tot de normale, natuurlijke periode van verblijf van een kalf bij de moeder. Die betreft namelijk 1 jaar. Deze ‘verkooptruc’ doet dus zijn naam eer aan. Erg kort en altijd afgesloten met veel verdriet.
11.00 uur
Ukkie
Een lichte bries kon de pret bij Ukkie niet verdringen. Sterker nog, het wuivende gras spoorde haar aan om nog hoger te springen. Plots werd ze bij haar nek gegrepen. Ze gilde van schrik, maar dat hielp weinig, want slechts enkele seconden later werd haar bek dichtgebonden. Even later lag ze met vastgebonden poten achter in de kofferbak van een auto. Ukkie, een lam van 12 weken oud, zou de komende uren in een hel belanden, als gevolg van een oud offerritueel.
Ukkie’s leven veranderde van een onbezorgd leven, naar een donker verblijf zonder familie. Ze stierf in een illegaal slachthuis, na een snelle snede van een glinsterend mes. Haar kaalgeschoren keel werd van oor tot oor opengesneden. Terwijl ze dit onderging zonder enige verdoving vooraf, was ze zo gestrest dat al haar zintuigen het ‘offer’ wat ze bracht niet konden bevatten. De ervaring van al het bloed, de doodstrijd en een troebeler wordend zicht, verlamde haar hart. Krijsen kon ze niet meer, maar het schokken en trillen van al haar spieren toonde dat ze in doodsnood verkeerde. Even later hing ze roerloos aan een haak.
.
Wreedheden in Brits halal slachthuis, toezichthouder FSA kijkt toe
.
Cijfers over lammeren en schapen die in Nederland zomaar uit weides ‘verdwijnen’ ten tijde van het offertitueel zijn niet te verstrekken, maar het gebeurt wel. Cijfers over illegale rituele slachtpartijen zijn evenmin beschikbaar. Volgens de NVWA zijn er in 2025 voor het offerfeest 22.838 schapen en geiten legaal geslacht, waarvan 32 procent onbedwelmd (halal). Dat betekent ongeveer 7000 schapen en geiten per dag. Dat is evenveel als het aantal bezoekers per dag aan de kerstmarkt in Duiven.
Een dier offeren is niet verplicht, men kan ook geld offeren naar mensen of dieren in nood. Zo doet men werkelijk iets goeds en ontneemt men niet een dier wreed het leven waar het recht op heeft.
16.00 uur
Bruintje
Bruintje is een fictieve naam, want feitelijk heeft geen enkele vleeskip een naam. Ze heeft het niet gemakkelijk gehad. Haar leven begon echter veelbelovend. Zoals een kuiken mocht verwachten kroop ze met veel energie uit het ei. Even later zat ze met haar zusjes en wat broertjes onder de warme lampen van de broedmachine. Er was alleen niet te eten of te drinken.
Het familiair samenzijn was van korte duur. Al snel werd ze in een krat gesmeten om naar een vetmesterij te worden gebracht. In het nieuwe verblijf ontmoette ze haar nieuwe ‘familie’, opeengepakt in volle stallen. De bodem was binnen 6 weken met zure poep bevuild. Binnen die tijd onderging Bruintje veelvuldige pikken van haar mede-slachtoffers en kreeg wonden en zweren aan haar poten. Tot overmaat van ramp brak ze haar linkervleugel. Bruintje haalde de 6 weken niet. Een geluk bij een ongeluk misschien, want na die periode volgt automatisch de slacht.
Het vangen, vervoeren en slachten van vleeskuikens wordt ook gekenschetst door veel pijn en ellende. Per dag worden er gemiddeld een duizelingwekkende 1,3 miljoen vleeskippen in Nederland geslacht. Dat is net zoveel als tweemaal de hoeveelheid inwoners van Rotterdam.
“Het gaat hier om een hallucinante hoeveelheid dieren die dagelijks het leven laten, in de meest gruwelijke omstandigheden.”
Els Van Campenhout, Animal Rights
22.00 uur
Trippel
Zijn ogen tuurden schichtig heen en weer en troffen geen gevaar. Geen rode pluim ergens verborgen tussen het riet. Trippel, een forse volwassen haas, kroop voorzichtig verder. Richting zijn leger. Daar wachtten zijn dame Suus en hun nog jonge kroost. Zo vlug als een haas rende hij over het veld, maar plots stak er iets in zijn vel en het drong ver naar binnen. Trippel vloog over de kop en belandde half in de sloot. Daar lag hij, hijgend van de stress en een bijtende pijn in zijn zijde. Even later verscheen er een gruwel boven hem. Een in het groen geklede mens, met een stok.
Trippel probeerde nog op te krabbelen, maar het hout trof hem in de nek. De gruwel pakte hem op en gooide hem over de schouder. Het bloed droop over de ogen, toen Trippel bij de oogst van de avond werd gelegd. Naast hem lagen zijn broeders en zusters.
In de winter en het vroege voorjaar veroorzaakt met name stroperij veel lijden onder hazen en ook reeën. Soms gebeurt dit voor het vlees, maar ook voor de ‘sport’. De dieren gaan vaak op een pijnlijke manier dood. Er zijn geen cijfers bekend hoeveel dieren er per dag door stropers worden gedood, maar de volgende – recente – uitspraak van een groene BOA zegt wellicht voldoende:
“We komen handen en middelen te kort om stroperij echt aan te kunnen pakken.”
.
Zomaar een dag dierenleed in Nederland
Dit was zomaar een dag dierenleed in de Nederlandse vleesindustrie (en daarbuiten). Een incomplete verbeelding, want er zijn nog veel meer vreselijke verhalen te vertellen. Over eenden die nooit mogen zwemmen, creperend aangeschoten wild, stikkende ganzen, kreupele paarden, plofkalkoenen en kooikonijnen. De hoeveelheid pijn en verdriet die deze dieren ervaren kan nauwelijks worden verwoord.
En dát terwijl het transformeren van al die dieren naar voedsel helemaal niet noodzakelijk is. De manier waarop de gehele vleesindustrie handelt, is schandelijk. Ingecalculeerd leed, opzettelijke schimmigheid en veel onbestrafte illegale handelingen. Daarom: weet wat je eet, wees moedig, verander je mening en besef waarop je stemt. Een betere wereld voor dieren begint echt bij onszelf.
Bronnen:
- Animal Rights [1, 2]
- KNVVN
- Varkens in Nood
- Wakker Dier
- Lees ook op AnimalsToday:
.
Roos Vonk: Varkens in de vee-industrie worden geboren om te lijden
©AnimalsToday.nl Ron van de Pas
