“Ja echt. Onvoorstelbaar! Dus ik ging naast dat paard staan, pakte dat… ehm… handvat… hoe noem je dat?… ‘Teugel?’ Ja, de teugel en wilde hem meenemen. Maar ho maar hoor, echt niet dus. En toen legde die coach uit dat ik me te dwingend opstelde… Wat een eyeopener.”
Met een glimlach op mijn gezicht luister ik naar het relaas van een manager die een – over het algemeen – dierloos bestaan leidt. Hij is naar een spiegelworkshop geweest en vond dat “zoooo fantastisch”. Hij is er helemaal vol van, wat je van “zo’n dier” kunt leren. Het zou ook “echt iets voor mij zijn”, als “dierenfreak”.
Terwijl hij doorratelt, kijk ik naar mijn hond die op dit moment met zijn rug naar de man toestaat en twee keer gaapt. Daarna mij aankijkt en tussen de gesprekspartner en mij doorloopt richting het bos. Weg van de parkeerplaats. De man heeft nog geen blik op haar geworpen.
Tsja. Het gevolg van in Nederland wonen in 2015. In een wereld waar Apple en Google kinderen van vijftien jaar miljonair kunnen maken in een jaar of wat. Waar beton het straatbeeld van een steeds groter oppervlakte van het land beslaat. Waar in dat straatbeeld steeds vaker verbodsbordjes te zien zijn voor alles wat haren heeft. We kennen het dier beter als Walt Disney figuur dan als ‘real life’. En kunnen er bijna alleen nog op Walt Disney-wijze mee omgaan. Natuurlijk gedrag? Het is voor steeds meer mensen een ‘ver van het bed-show’. Inzicht in of gepast respect voor het eigene van het dier, wordt steeds meer een archeologisch verschijnsel.
Dus ik juich spiegelen met dieren toe! Ik juich eigenlijk alles toe waarbij mensen met dierloos bestaan op verantwoorde wijze met dieren in contact komen. Waarbij ze leren dat een dier van zichzelf is en eigen behoeftes, gedrag en communicatie kent. Waarbij ze leren dat elk dier unieke kenmerken en talenten bezit en recht heeft op dierzijn. Op welzijn. En op een natuurlijke omgeving waarin hij gelukkig kan zijn.
Mijn hond staat inmiddels op een heuvel aan het begin van het bos. Kijkt naar de nog steeds ratelende manager (die nu over is gestapt op bits en bites; iets over ICT). Kijkt daarna naar mij. Gaat zitten. Met een zucht.
Ik gaap twee keer, verontschuldig me en kies voor echte connectie in plaats van ICT. Ik stap naar mijn hond en richting het groen. Weg van het beton en richting een dierrijke omgeving. Mijn hond springt op en dribbelt vrolijk tussen de mezen door het bos in. Ze neemt zich vast voor een cursus spiegelen met mensen te gaan doen. “Zoooo vermoeiend, dat praten van die soort.” Gelukkig is haar baas tenminste goed opgevoed.
Ineke van Herwijnen, directeur Hondenbescherming ©PiepVandaag.nl
1 Comments
Reageren is niet meer mogelijk.
Wereldbank financiert varkensflats en andere megaveebedrijven
De walvis is als rechtspersoon erkend in Polynesië. Inheemse leiders hebben dit in een verdrag vastgelegd, met als doel betere bescherming.
Precies, veel huisdier bezitters zouden eens goed naar hun hond of kat of ander dier moeten kijken, dan weten ze precies welk karakter ze uitstralen.
Je kunt vaak aan het dier zien welk karakter hun baas heeft, is het een druk persoon, dan hoef je niet te verwachten dat de hond heel rustig is, maar ook problemen bij mensen, stralen de dieren uit.
Hoe vervelend het ook kan zijn dat jou hond bv. precies doet zoals jij ook bent, je kunt er ook veel van leren.
Zie bv. ook het boek , Communiceren met dieren van Carol Gurney