“Ja sorry hoor, maar de baby kruipt over de grond en dan is het gewoon niet hygiënisch dat deze hond hier ook rondloopt. Dat begrijpt u toch wel?”
Wat ík begrijp is dat de combinatie van kind en hond extra hard werken is. Dat het meer energie kost: meer schoonmaakwerk, meer management, meer opvoeding. Maar wat ik niet begrijp is de harteloze toon die wordt aangeslagen. Daarom val ik even stil. De beller vervolgt onverstoorbaar zijn relaas:
“Weet u, ik heb nu tien jaar voor deze hond gezorgd, het is nu wel eens klaar. En hij heeft nog dat huidprobleem ook. Ik heb er gewoon geen zin meer in.”
En als dit nu het enige telefoontje was deze week van iemand die zijn hond graag gisteren weg wil stoppen. Ergens ver weg. Heel ver weg. Probleem uit zicht. Hond uit het hart. Wegstoppen. Nu. En zonder dat het moeite kost. Schijnbaar onaangedaan over het levenslot en de verder levensloop van de hond. Vooral aangedaan over de enorme last die je als enorm zielige eigenaar te torsen hebt.
Nee. Dat begrijp ik niet. Dat dit hondje, overigens een diertje van nog geen tien kilo, steeds lastiger wordt, is niet vreemd. Een huidprobleem? Ik zou er ook jeuk van krijgen als ik alleen maar gefoeter hoor. Een plas in de hoek van de kamer? Dat is geen gevolg van ouderdom. Dat is het gevolg van te weinig uitgelaten worden, te weinig aandacht, te weinig voelen dat je er mag zijn. Te weinig lol, te weinig plezier, te weinig levenslust. Te weinig leven.
Hoe kan het toch zijn dat iemand op een dag, vast een zonnige, tien jaar (oh excuus, tien jaar, vijf maanden, zes dagen en vier uren – vier hele lange uren) vol liefde een pup koopt en er in de loop van de tijd steeds minder lol in heeft voor het dier te zorgen? Hoe kan het toch zijn dat liefde een last wordt? Een last die niet met zorg, weemoed en verbinding wordt gedragen. Maar een last die zo snel mogelijk over een schutting gegooid moet worden. Waarna je zelf opgelucht weg kunt rennen. Richting een nieuwe leuke pup – want die is wél leuk – waar na verloop het nieuwtje van af zal zijn, zodat ook die hond zijn oudere dagen in vergetelheid en liefdeloosheid slijten moet.
En waarom dragen sommigen van ons een last als deze met gemak, lichte armen en een licht hart en anderen slechts met klaagzang?
Als er niet van je gehouden wordt, is er geen ruimte om te zijn. Als liefde een last wordt, is het tijd om afscheid te nemen. Bij de Koninklijke Hondenbescherming ervaren we gelukkig dat er voor honden als deze hond altijd mensen klaar staan om het dier met open armen te ontvangen. Zodat het ook zijn laatste jaren krijgt wat het verdient: leven.
En we hopen dan maar dat de voormalig eigenaar geen nieuwe pup neemt, als ook de liefde voor dat dier tot een last zal worden, over een jaar, over vijf jaar, of over tien jaar, vijf maanden, zes dagen en vier uren – vier hele lange uren…
Ineke van Herwijnen, directeur Hondenbescherming
©PiepVandaag.nl
13 Comments
Reageren is niet meer mogelijk.
De confrontatie met hondenfokker Kevin T. in Belgie waar we hem na een intensief onderzoek eindelijk vonden. Dit weekend in Nederland opgepakt. Hopelijk gaat hij zijn opgelegde straf van 9 maanden uitzitten.
Veroordeelde hondenfokker Deurne weer opgepakt, blijft honden mishandelen via @NUnl
Deel sinds 4 jaar een Jack Russell met een vriend, omdat het een hele klus is om deze heerlijke, vrolijke en speelse hond de nodige beweging te geven. Ondanks dat het veel meer werk is, leer ik ontzettend veel van deze kleine druktemaker. Het verbaast me ook hoeveel je van zo’n dier terugkrijgt en het onvoorwaardelijke vertrouwen in de mens.
Waar ik me over verbaas als ik om me heen kijk (heb het niet over de goede hondenbezitters), is dat dieren al telefonerend worden uitgelaten en/of de aandacht elders is, mensen het ‘noodzakelijk’ vinden om de hond los te laten lopen en een vriendelijk verzoek om een al te enthousiaste, grote hond (best wel veel) terug te roepen met een snauw en een grauw wordt beloond. De onverschilligheid waarmee het uitlaten gebeurt en het wegkijken als je hond pardoes een kind omver loopt, terwijl ze een salto maakt en met een bloedneus op het strand valt, heeft me best geschokt. Nu is de JR in een dierenwinkel zomaar ineens gebeten door een grote zwarte, loslopende hond gebeten (vlgs mij een Zuid Oost Europese herder, die ook niet terugschrikt om beren zelfstandig aan te vallen). De laconieke houding waarmee dit door de echte eigenaar (die tijdens het bijtincident er niet bij was) van de hond wordt afgedaan als: zo is mijn hond niet ?!?! Het is de ‘agressieve uitstraling’ van de JR en die zal het wel uitgelokt hebben….. En géén enkele reactie of verantwoordelijkheid toont en niet van plan is iets te vergoeden, mij nog meer geschokt. Feit blijft dat de grote hond de JR heeft gebeten en de eigenaar vlgs het Burgerlijk Wetboek artikel 179 verantwoordelijk blijft.
Waarom dit verhaal: hondenbezitters zijn VAAK NIET VERZEKERD. Zeker als je dan ook nog weinig geld hebt, zou je toch op z’n minst een aansprakelijkheidsverzekering afsluiten (al vanaf een paar euro per maand). WAAROM WORDT HET NIET VERPLICHT GESTELD OM ZO’N VERZEKERING AF TE SLUITEN BIJ DE AANSCHAF VAN EEN HOND ?
We hebben een verplichte ziektekostenverzekering, een APK keuring voor de auto ?! Waarom bestaat er niet van overheidswege een standaard cursus met basisoefeningen hoe ‘ongelukken’ te voorkomen. We moeten toch ook een rijbewijs halen voordat we in de auto stappen en worden bijgestuurd als we brokken maken. Het kan ZEER ERNSTIGE GEVOLGEN HEBBEN als er iets gebeurt met een hond, die een andere hond bijt of zelfs dood kan bijten. Of het bijten van een kind of een man of vrouw.
DENK NA EN DRAAG DE VERANTWOORDELIJKHEID BIJ DE AANSCHAF VAN EEN DIER.
Ik wordt hier zo boos van…..wat een raar volk loopt er toch rond in dit land. Toen ze bezig waren een kind te maken…was die hond er toch al…..had dan nagedacht…
zo verschrikkelijk hoe harteloos mensen kunnen zijn, terwijl er geen warmere wezens zijn dan hondjes… zij geven echt elk moment het beste van zichzelf. Alleen het blijven hondjes, … ze kunnen niet praten en liefde vragen, niet zeggen dat je ze vergeten bent uit te laten als ze dringend moeten plassen, soms snappen ze niet wat we van hen verwachten, maar hoe kan dat ook als je als mens nog niet eens weet wat je zelf bedoeld !!!
Onze maatschappij is zo egoïstische, zo n wegwerpmaatschappij geworden, maar dat mag toch niet tellen voor levende wezens verdorie … Laat de wetgevers hier eens veel strengere wetten op maken. Op EUROPEES NIVEAU, met hoge, zeer hoge geldboetes, met celstraffen, maar vooral met heropvoedingsprogrammas zoals bij de drugsproblematiek.
Ik ben sprakeloos! Een dier heeft evenveel recht op aarde te leven als een baby! Er wordt voor een hond gekozen en daarvoor moet men verantwoord overnemen. Levenslang! Deze mevrouw heeft een hart van steen. Ik vrees, dat ze met haar kind ook slecht zal omgaan. Trouwens heb ik ook zo een hondje opgenomen, die met een leeftijd van 8 jaar “weg gegooid” werd, omdat er een baby kwam. Het is de beste hond die ik ooit heb gehad!
Al die mensen,met kleine kinderen, die gezellig met elkaar buiten lopen door de plassen,zand nat gras, poep pies, hun voeten niet of nauwelijks vegen. Ze lopen met die vieze schoene,laarsen zo het huis in en door.
Lekker warm toch?
Al die vuiligheid lopen ze in huis. Hun kind kruipt er in is dat niet vies?
Stofzuigen in het weekeinde is genoeg toch?
Trek die vieze schoenen uit bij de deur,sloffen of andere schoenen aan . Maak je kind of hond schoon voor iedereen naar binnen gaat en stofzuig wat vaker ook al werk je. Maar ja men is liever lui dan moe
Zo triest, zo onbegrijpelijk…. https://thebofh.eu/life/een-asielhond-vraagt-god-2/
Vreselijk. Veel mensen gaan veel te gemakkelijk over tot het nemen van een huisdier. Een tijdje geleden waren bij bouwmarkten en tuincentra konijnen, egeltjes, cavia’s, muizen, ratten, en nog van alles te koop. Opgesloten in kleine kooitjes(de egeltjes onder een felle tl-lamp) werden zij bij het binnenkomen aangeboden. Kinderen die er langs lopen beginnen al snel te zeuren om zo’n diertje. En wanneer paps en mams na een drukke werkweek en de zaterdagse boodschappen moe zijn geven zij al snel toe. Om een week later te constateren dat dit toch eigenlijk niet echt de bedoeling was en het diertje wordt de dupe. Ik heb overigens de indruk dat het aanbod van dieren bij tuincentra en bouwmarkten weer behoorlijk is afgenomen. Op de site van Intratuin zag ik uitgebreide informatie staan over wat je je allemaal moet realiseren voor je tot het aanschaffen van een huisdier overgaat. En dat per diersoort ingedeeld. Heel goed! Voor zover ik weet verkopen zij alleen nog de benodigdheden voor de dieren en geen dieren zelf.
Vaak kiezen mensen een hond of kat als een soort inboedel. Naast een kast, tafel, bed, vloerbedekking hoort er dan ook nog een dier bij… En wanneer dan blijkt dat het best veel geld kost, dat hij aandacht en verzorging nodig heeft, dat hij een aantal malen per dag uitgelaten moet worden, dat hij soms naar de dierenarts moet en dat hij ook ergens opgeborgen moet worden wanneer je met vakantie gaat of een lang weekend weg wilt, ja, dan is zo’n dier toch maar lastig. Aan de handel in dieren zouden ook veel hogere eisen gesteld moeten worden om zo veel mogelijk te voorkomen dat mensen ondoordacht een dier nemen. Dierenwinkels zouden mensen goed moeten voorlichten en alleen wanneer zij constateren dat het en heel bewuste wel overdachte keuze is een dier aan hen verkopen. Maar ja, de kassa moet vaak zo veel mogelijk rinkelen. En dan ontstaan vaak al snel de problemen.
Daar kan ik nou toch echt niet bij hè, heb al 4 honden moeten laten inslapen en mis ze nog steeds. Heb ze samen met onze kinderen gehad en wou soms dat ze konden praten. De kinderen deelden zoveel geheimen en verdrietjes met ze. Ja als ze ouder worden krijgen ze klachten en heb je er meer werk aan maar de liefde die je ervoor terug krijgt is onbetaalbaar. Hoop dat het hondje een heel goed adres krijgt
Onvoorstelbaar, het heeft juist iets aandoenlijks als ze op leeftijd komen.
Lange wandelingen worden korte rondjes, zijn grijze snoet is prachtig, hele dagen heerlijk luieren, kortom samen oud worden…..
Het is te hopen dat het kindje na 10 jaar ook heel lastig word bij dit soort mensen en wat doen ze dan, ook maar naar een kinder tehuis, want er valt niet meer mee te leven, heel lastig.
Dit soort mensen willen overal bij horen, huisje, boompje, beestje en partner, maar bah als ze lastig worden, zelfs het boompje kan lastig worden, omdat het groeit, partners worden vaak ook zonder probleem geruild, dus waarom het beestje en het kind niet.
Dit heet egoisme en deze ziekte komt zeer veel voor.
Ik hoop niet dat het kind lastig wordt, maar dat mens leert dat hij een mens, en zeker zn eigen kind, niet zo makkelijk opgeeft. Wie weet leer het kind dit mens wat ‘houden van’ is en wordt zij/hij toch nog gelukkig!
Ja dat hoop ik ook.
Ik kan maar één woord hiervoor bedenken, ONBEGRIJPELIJK 😢