Nieuwe undercoverbeelden uit de Portugese eendenhouderij Marinhave leggen opnieuw grove misstanden bloot. Het beeldmateriaal werd gemaakt door een activist die anoniem wenst te blijven, in samenwerking met de Spaanse dierenrechtenorganisatie Arde. Via een dochter van Ahold Delhaize belandt dit eendenvlees ook in Nederlandse supermarkten.
Het gaat om Marinhave, de grootste eendenvleesproducent van het Iberisch Schiereiland, die vlees verkoopt onder de naam Pato Quinta da Marinha. Via een dochter van Ahold Delhaize belandt dit vlees ook in Nederlandse supermarkten. De undercoverbeelden tonen de gruwelijke werkelijkheid die de sector liever verborgen houdt: eenden die overduidelijk ziek of gewond zijn, dieren die tussen dode soortgenoten moeten overleven, en grove mishandeling door medewerkers.
.
Mishandelde eenden voor Ahold Delhaize
Je ziet hoe werknemers eenden bij hun keel grijpen, meters ver weggooien of hardhandig in kratten duwen. Dieren die al verzwakt waren, worden meermaals met brute kracht tegen muren geslagen, ogenschijnlijk om ze ‘af te maken’. Op andere beelden liggen nog levende eenden boven op dode soortgenoten in containers die krioelen van de maden. Kuikens zie je spartelen naast dode dieren in bakken vol vliegen. Op de vervuilde strovloer van de stallen liggen dode eenden tussen levende dieren met ernstige aandoeningen, zoals spreidpoten, waardoor ze niet meer kunnen staan of lopen.
Ontkennen, bagatelliseren, afschuiven
Zoals zo vaak bij dit soort schandalen volgde ook hier het bekende riedeltje. Het bedrijf beweerde geen toegang te hebben gekregen tot de beelden, schoof de aanwezigheid van levende en dode dieren in één vat af op ‘luiheid van een werknemer’, en ontkende systematische misstanden.
Het is een patroon dat we steeds terugzien bij undercoverbeelden uit de vee-industrie. Men lijkt niet te schrikken van de beelden. Want niet de mishandeling van dieren staat centraal in de reacties, maar de framing dat het zou gaan om incidenten of om het werk van een enkele medewerker. Terwijl de beelden keer op keer laten zien dat dieren structureel de prijs betalen van een systeem waarin productie, efficiëntie en winst belangrijker zijn dan welzijn. Het gaat soms zover dat de aandacht zelfs bewust wordt verlegd: niet naar de inhoud van de beelden, maar naar de vraag of activisten zich schuldig zouden hebben gemaakt aan inbraak.
Wettelijk toegestaan geweld voor Ahold Delhaize
Wat de zaak nog schrijnender maakt: een deel van het geweld dat je hier in de beelden kunt zien, is in de Europese wetgeving ‘gewoon’ toegestaan. Het doodslaan van een eend tegen een muur, in de sector ook wel pounding against concrete genoemd, mag volgens de regels als manier om jonge of kleine dieren te doden.
De Europese wet schrijft voor dat het doden van dieren tot 5 kilo, zoals biggen, lammeren, geitjes, konijnen, hazen, pelsdieren en pluimvee, buiten een slachterij mag gebeuren met een ‘krachtige en nauwkeurige slag op de kop, resulterend in ernstig hersenletsel’. Een beschrijving die in nette ambtelijke taal verhult hoe gruwelijk de praktijk werkelijk is.
In de praktijk gaat dit natuurlijk regelmatig mis. Vaak sterven de dieren niet direct en lijden minutenlang voordat ze overlijden. Het is een schokkend voorbeeld hoe weinig bescherming jonge dieren in de veehouderij in werkelijkheid krijgen.
Banalisering geweld en dierenleed
Volgens Portugees dierenrechtexpert Marisa Quaresma Reis is er sprake van een:
“…banalisering van geweld en dierenleed, waarbij dieren worden gezien als “product” en niet als levende wezens.”
Dat verklaart mede waarom dit soort praktijken niet alleen voorkomen, maar ook worden getolereerd. Ook onderzoeker Joana Machado van Frente Animal benadrukt dat er talloze meldingen van mishandeling binnenkomen, vaak van werknemers zelf, die echter zelden naar buiten durven treden uit angst voor ontslag of represailles. Het wantrouwen tegen toezichthouders groeit. Inspecteurs zien deze misstanden blijkbaar niet, of doen er te weinig aan om het te voorkomen, terwijl activisten en journalisten ze wel vastleggen zodra ze een bedrijf betreden. Het roept de vraag op hoe effectief en onafhankelijk de controles werkelijk zijn.
Geen incident, maar structureel
Wie de beelden uit Portugal bekijkt, kan niet volhouden dat het om een incident gaat. Het doodslaan van dieren, het gebrek aan zorg, de verwaarlozing: het is de uitkomst van een systeem dat dieren reduceert tot productielijnen. Het lot van miljoenen eenden, varkens, kippen en kalveren wordt bepaald door rendement en efficiëntie, niet door welzijn of respect voor leven.
De reactie van bedrijven: ontkennen, bagatelliseren of wijzen naar een individuele werknemer of activist, is onderdeel van datzelfde systeem. Het is niet de uitzondering, maar de regel. Zolang men blijft spreken van incidenten, wordt de structurele realiteit verhuld.
Hoe lang wordt dit nog geaccepteerd?
De beelden uit de Portugese eendenhouderij zijn helaas niet uniek, maar een zoveelste bevestiging. Het lijden van dieren is geen fout in het systeem, het ís het systeem. Bedrijven die winst boven alles stellen en wetgeving die geweld in keurige bewoordingen legitimeert, houden dit in stand.
De vraag is niet óf er dieren lijden in de veehouderij, maar hoeveel en hoe lang dit nog wordt toegestaan. Zolang bedrijven de feiten kunnen wegwuiven als incidenten en toezichthouders blijven wegkijken en consumenten klakkeloos blijven kopen, verandert er niets. Het lijden van deze eenden is geen uitzondering maar een spiegel van een industrie die, zolang zij blijft bestaan, altijd gebouwd zal zijn op geweld.
Bronnen:
©AnimalsToday.nl Mariska van Geelen
