Ik sta voor de kennel van twee asielhonden. Een Jack Russelltje dat aan één oog blind is en een jonge Mechelse herder die in de bloei van zijn leven zou moeten zijn. Mijn hart breekt met elk dwangmatig rondje dat ze naast elkaar in hun kennels draaien.

Puppy - afvoerputje
Foto: -=RoBeE=- / Foter / CC BY-ND

De twee honden hebben drie dingen gemeen. Ze worden gek in hun kennel. Ze hebben een slecht leven achter de rug. En ze zijn onverstandig aangeschaft. Het is dit soort honden, waardoor ik soms bij pupkopers over wil gaan tot smeekbedes. Sloten aan hun deuren wil hangen. Hen van hun bankpassen wil beroven. … Alles om te voorkomen dat ze onverstandig een pup aanschaffen.

Want die pup komt – soms onherroepelijk – na verloop van enkele weken, maanden of jaren terecht in het asiel. Waar dan de strijd begint om een hond met een slechte start een beter leven te geven. Vaak lukt dat. Soms is het verschrikkelijk moeilijk. Soms is er geen oplossing. Het is dan aan het asiel de hartverscheurende beslissing te maken die gepaard gaat met een dergelijk lot van een dier.

Het asiel als afvoerputje van een maatschappelijk probleem.

Het asiel dat zijn kop niet in het zand kán steken. Zij moet aan de bak met de hond en soms besluiten dat er maar één faire oplossing is voor de hond. Terwijl de oplossing voor de hele situatie natuurlijk niet bij hen ligt.

Die ligt bij ons. Bij de samenleving.

Bij mensen die op een zonnige zaterdagmiddag een pup halen bij een foute fokker. Die er vervolgens mee knuffelen en pronken. Maar verzuimen er mee naar een goede hondenschool of -vereniging  te gaan.

Bij mensen die een pup kopen omdat hij zo mooi is, maar vergeten dat gedrag en gezondheid de kwaliteit van leven bepalen.

Bij overheids- en goede doelen organisaties, om deze mensen te bereiken met een boodschap die de aanschaf voorkomt.

Bij fokkers die uit winstbejag handelen, zonder na te denken over het dier dat daaronder lijdt.

En bij u en bij mij. Omdat wij deze onverantwoorde aanschaffer soms spreken, voordat het leed geschied is.

Laten we daarom allemaal massaal uiten dat onze honden handenbinders zijn, die niet te lang alleen kunnen blijven. Dat we eindeloos op ze hebben moeten wachten. Dat we veel gesprekken met een kritische fokker hebben moeten doorstaan. Dat we ze met veel geduld hebben moeten opvoeden. En dat dat niet altijd vanzelf ging. Dat ze nog steeds blaffen op de deurbel en naar die ene buurman of -vrouw. Tot ongenoegen van de buren. Dat ze plassen en overgeven in huis. Bij voorkeur op iets nieuws of duurs. Dat ze handen vol geld kosten. Dat we na het dierenartsbezoek van laatst niet meer op vakantie kunnen.

Ongeacht of dat nu wel of niet zo is.

Al het moois dat we met onze honden meemaken. Al het goeds dat ze ons bieden. Dat houden we bij deze mensen even voor onszelf. Er staan immers levens op het spel. We redden er honden mee die gedoemd zijn een leven vol verschrikkingen te leiden. Een leugentje om bestwil, noemen ze dat.  Dat is beter dan een hond die in het afvoerputje eindigt.

Help je mee onverantwoorde aanschaf tegen te gaan? Plaats dan dit filmpje op je Facebookpagina, Twitterkanaal of site:

Ineke van Herwijnen, directeur Hondenbescherming.nl ©PiepVandaag.nl